ԲԱԺԻՆ I

ՎԱՐՉԱՐԱՐՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՈՒՆՔՆԵՐԸ

ԳԼՈՒԽ 1.

ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐ

Հոդված 1. Օրենքի կարգավորման առարկան

Սույն օրենքը սահմանում է վարչարարության հիմունքները, կարգավորում է վարչական ակտերի ընդունման, վարչական ակտերի, վարչական մարմինների գործողությունների եւ անգործության բողոքարկման, վարչական ակտի կատարման, վարչական ծախսերի, ինչպես նաեւ վարչարարությամբ հասցված վնասի հատուցման հետ կապված վարչական մարմինների եւ ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձանց (այսուհետ՝ անձինք) միջեւ ծագած հարաբերությունները։

Հոդված 2. Օրենքի գործողության ոլորտը

1. Սույն օրենքի I եւ VII բաժինների գործողությունը տարածվում է վարչական մարմինների` հանրային իրավունքի բնագավառում ցանկացած գործունեության վրա:

2. Սույն օրենքի II-VI բաժինների գործողությունը տարածվում է վարչական մարմինների ցանկացած գործունեության վրա, որը եզրափակվում է վարչական ակտի ընդունմամբ, իսկ սույն օրենքի IV-VI բաժինների գործողությունը տարածում է նաեւ վարչական մարմինների այնպիսի գործողության եւ անգործության վրա, որոնք անձանց համար առաջացնում են փաստական հետեւանքներ:

3. Սույն օրենքի II-VI բաժինների գործողությունը չի տարածվում վարչական իրավախախտումներին վերաբերող հարաբերությունների վրա:

4. Սույն օրենքի գործողությունը չի տարածվում դատավարական իրավունքի նորմերով կարգավորվող հարաբերությունների վրա:

Հոդված 3. Հիմնական հասկացությունները

1. Վարչական մարմինները՝ Հայաստանի Հանրապետության գործադիր իշխանության հանրապետական եւ տարածքային կառավարման, ինչպես նաեւ տեղական ինքնակառավարման մարմիններն են՝

ա) Հայաստանի Հանրապետության գործադիր իշխանության հանրապետական մարմիններն են՝ Հայաստանի Հանրապետության նախարարությունները եւ Հանրապետության ողջ տարածքում վարչարարություն իրականացնող այլ պետական մարմինները.

բ) տարածքային կառավարման մարմիններն են՝ մարզպետները եւ Երեւանի քաղաքապետը.

գ) տեղական ինքնակառավարման մարմիններն են՝ համայնքի ավագանին եւ համայնքի ղեկավարը. թաղապետը` Երեւան քաղաքում, քաղաքապետը՝ քաղաքային համայնքում, գյուղապետը՝ գյուղական համայնքում:

Այն դեպքում, երբ վերը թվարկված մարմիններից բացի, վարչարարություն են իրականացնում նաեւ այլ պետական մարմիններ, ապա սույն օրենքի իմաստով` դրանք նույնպես համարվում են վարչական մարմիններ։

2. Վարչարարությունը՝ վարչական մարմինների արտաքին ներգործություն ունեցող գործունեությունն է, որը եզրափակվում է վարչական կամ նորմատիվ ակտերի ընդունմամբ, ինչպես նաեւ այն գործողությունը կամ անգործությունը, որոնք անձանց համար առաջացնում են փաստացի հետեւանքներ:

ԳԼՈՒԽ 2.

ՎԱՐՉԱՐԱՐՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՆԱՐԱՐ ՍԿԶԲՈՒՆՔՆԵՐԸ

Հոդված 4. Վարչարարության օրինականությունը

1. Վարչական մարմինները պարտավոր են հետեւել օրենքների պահպանմանը:

2. Վարչական մարմինների լիազորությունները սահմանվում են օրենքով կամ օրենքով նախատեսված դեպքերում՝ այլ իրավական ակտերով:

Հոդված 5. Ձեւական պահանջները չարաշահելու արգելքը

Վարչարարություն իրականացնելիս վարչական մարմիններին արգելվում է՝ զուտ ձեւական պահանջների պահպանման նպատակով, անձանց ծանրաբեռնել պարտականություններով կամ մերժել նրանց որեւէ իրավունք տրամադրելը, եթե նրանց վրա դրված պարտականությունները բովանդակային առումով կատարված են:

Հոդված 6. Հայեցողական լիազորությունները սահմանափակելը

1. Հայեցողական լիազորությունը օրենքով վարչական մարմնին վերապահված իրավունք է՝ ընտրելու մի քանի հնարավոր իրավաչափ լուծումներից որեւէ մեկը:

2. Հայեցողական լիազորություն իրականացնելիս վարչական մարմինը պարտավոր է առաջնորդվել մարդու եւ քաղաքացու՝ Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությամբ ամրագրված իրավունքների եւ ազատությունների պաշտպանության անհրաժեշտությամբ, նրանց իրավահավասարության, վարչարարության իրականացման համաչափության եւ կամայականության արգելքի սկզբունքներով, ինչպես նաեւ հետապնդել օրենքով կանխորոշված այլ նպատակներ:

Հոդված 7. Կամայականության արգելքը

1. Վարչական մարմիններին արգելվում է անհավասար մոտեցում ցուցաբերել միատեսակ փաստական հանգամանքների նկատմամբ, եթե առկա չէ դրանց տարբերակման որեւէ հիմք:

Վարչական մարմինները պարտավոր են անհատական մոտեցում ցուցաբերել էապես տարբեր փաստական հանգամանքների նկատմամբ:

2. Եթե վարչական մարմինը որեւէ հայեցողական լիազորություն իրականացրել է որոշակի ձեւով, ապա միանման դեպքերում հետագայում եւս պարտավոր է իր այդ հայեցողական լիազորությունը իրականացնել նույն ձեւով:

Այդ սահմանափակումից վարչական մարմինը կարող է հրաժարվել միայն այն դեպքում, եթե նա՝ գերակա շահի առկայության պատճառով, հետագայում մտադիր է մշտապես ընդունել մեկ այլ հայեցողական որոշում:

Հոդված 8. Վարչարարության համաչափությունը

Վարչարարությունը պետք է ուղղված լինի Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությամբ եւ օրենքներով հետապնդվող նպատակին, եւ դրան հասնելու միջոցները պետք է լինեն պիտանի, անհրաժեշտ եւ չափավոր։

Հոդված 9. Առավելագույնի սկզբունքը

1. Վարչական մարմիններն իրավունք չունեն անձանցից պահանջել կատարելու այնպիսի գործողություններ, որոնք արդեն իսկ կատարվել են այդ անձանց կողմից՝ այլ գործողությունների շրջանակներում, կամ էլ իրենց բովանդակությամբ ներառվում են կամ կարող են ներառվել այդ շրջանակների մեջ:

2. Եթե անձանց կողմից վարչական մարմիններին ներկայացրած փաստաթղթերը (տվյալները, տեղեկությունները) իրենց մեջ բովանդակային առումով ներառում են անհրաժեշտ այլ փաստաթղթերի բովանդակությունը, ապա վերջիններս այլեւս չեն կարող պահանջվել լրացուցիչ կամ առանձնացված ձեւով:

3. Եթե վարչական մարմինների կողմից անձանց տրված թույլտվություններն իրենց մեջ բովանդակային առումով ներառում են այլ թույլտվություններ, ապա դրանք նույնպես համարվում են տրված:

Հոդված 10. Հավաստիության կանխավարկածը

1. Վարչական մարմնի կողմից քննարկվող փաստական հանգամանքների վերաբերյալ անձի ներկայացրած տվյալները, տեղեկությունները համարվում են հավաստի բոլոր դեպքերում, քանի դեռ վարչական մարմնի կողմից հակառակը չի ապացուցվել:

Արգելվում է անձանցից պահանջել այդ տվյալները, տեղեկությունները հավաստող փաստաթղթեր կամ լրացուցիչ տեղեկություններ, եթե այդ պահանջը սահմանված չէ օրենքով:

Եթե վարչական մարմինը հիմնավոր կասկածներ ունի անձի ներկայացրած տվյալների, տեղեկությունների իսկության վերաբերյալ, ապա ինքն է պարտավոր ինքնուրույն եւ իր հաշվին ձեռնարկել միջոցներ՝ դրանց իսկության մեջ հավաստիանալու համար:

2. Անձինք պատասխանատվություն են կրում վարչական մարմիններին կեղծ տվյալներ, տեղեկություններ ներկայացնելու համար։

Հոդված 11. Տնտեսավարությունը

Վարչական մարմինն իր լիազորություններն իրականացնելիս պարտավոր է գործել այնպես, որպեսզի առանց իր լիազորությունների կատարմանը վնասելու՝ առավել սեղմ ժամկետում, առավել բարենպաստ արդյունքի հասնելու համար ապահովի իր տնօրինմանը հանձնված միջոցների առավել արդյունավետ օգտագործումը:

Հոդված 12. Այլ սկզբունքներ կիրառելը

Սույն գլխով սահմանված վարչարարության հիմնարար սկզբունքները սպառիչ չեն եւ չեն կարող արգելք հանդիսանալ վարչարարության այլ սկզբունքների կիրառման համար:

ԳԼՈՒԽ 3.

ԳՈՐԾԵՐԻ ԵՆԹԱԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՄԱՐՄԻՆՆԵՐԻՆ ԵՎ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՄԱՐՄԻՆՆԵՐԻ ՓՈԽՕԳՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

Հոդված 13. Գործերի տարածքային ենթակայությունը

1. Անշարժ գույքին վերաբերող հարցերի լուծումը վերապահվում է այն վարչական մարմնի իրավասությանը, որի տարածքում գտնվում է տվյալ անշարժ գույքը:

2. Իրավաբանական անձին կամ անհատ ձեռնարկատիրոջը որեւէ իրավունք տրամադրելը կամ նրա վրա որեւէ պարտականություն դնելը վերապահվում է այն վարչական մարմնի իրավասությանը, որի տարածքում իրավաբանական անձը կամ անհատ ձեռնարկատերը իրականացնում է իր գործունեությունը:

3. Ֆիզիկական անձին վերաբերող հարցերի լուծումը վերապահվում է այն վարչական մարմնի իրավասությանը, որի տարածքում հաշվառված է տվյալ անձը, կամ որի տարածքում նա բնակվում է մշտապես կամ առավելապես։

4. Եթե որեւէ հարցի լուծում վերապահված է միաժամանակ երկու եւ ավելի վարչական մարմինների իրավասությանը, ապա իրավասու է այն վարչական մարմինը, որին անձը դիմել է, կամ որի նախաձեռնությամբ պետք է լուծվի այդ հարցը:

5. Անմիջականորեն սպառնացող վտանգի կամ վնասի առաջացման դեպքում վարչական մարմինների անհապաղ լուծումը պահանջող հարցերը վերապահվում են այն վարչական մարմնի իրավասությանը, որի տարածքում առաջացել է այդ իրավիճակներով պայմանավորված գործողություններ կատարելու կամ որոշումներ ընդունելու անհրաժեշտությունը, իսկ եթե դա հնարավոր չէ, այն վարչական մարմնի իրավասությանը, որի տարածքին հարում է այդ տարածքը, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ:

6. Այլ օրենքներով գործերի տարածքային ենթակայության այլ կարգ սահմանված լինելու դեպքում գործում է այդ օրենքներով սահմանված կարգը:

Հոդված 14. Գործերի առարկայական ենթակայությունը

Վարչական մարմիններին գործերի առարկայական ենթակայության հարցը լուծվում է այդ գործերում արծարծվող փաստական հանգամանքներին վերաբերող օրենքներով:

Հոդված 15. Վարչական մարմինների փոխօգնության պարտականությունը

1. Վարչական մարմինները պարտավոր են փոխադարձ օգնություն (այսուհետ՝ փոխօգնություն) տրամադրել միմյանց՝ իրենց լիազորությունների իրականացման համար:

Փոխօգնությունը տրամադրվում է փոխօգնություն հայցող վարչական մարմնի հայտի հիման վրա:

2. Փոխօգնություն չէ միմյանց նկատմամբ ենթակայության հարաբերությունների մեջ գտնվող վարչական մարմինների միջեւ օգնությունը:

Հոդված 16. Փոխօգնության համար դիմելը

Այն դեպքում, եթե փոխօգնությունը կարող են տրամադրել մեկից ավելի վարչական մարմիններ, ապա փոխօգնություն տրամադրելու համար հայցող վարչական մարմինը պետք է դիմի այն վարչական մարմնին (հայցվող վարչական մարմին), որն իր կարծիքով առավել արդյունավետ եւ սեղմ ժամկետում կտրամադրի անհրաժեշտ փոխօգնությունը:

Հոդված 17. Փոխօգնություն չտրամադրելու հիմքերը

1. Հայցվող վարչական մարմինն իրավունք չունի տրամադրել փոխօգնությունը, եթե՝

ա) հայցվող վարչական մարմնի համար ակնհայտ է փոխօգնության կարգով ձեռնարկվելիք միջոցների ոչ իրավաչափ լինելը.

բ) փոխօգնություն տրամադրելու համար անհրաժեշտ գործողությունների կատարումը չի մտնում հայցվող վարչական մարմնի իրավասության մեջ.

գ) փոխօգնություն տրամադրելու համար անհրաժեշտ փաստաթղթերը (տվյալները, տեղեկությունները) դասվում են օրենքով պահպանվող գաղտնիքների շարքին եւ հայցող վարչական մարմնին դրանց տրամադրելը՝ նույնիսկ տրամադրման գաղտնիությունն ապահովող եղանակով, արգելվում է օրենքով։

2. Հայցվող վարչական մարմինը իրավունք ունի չտրամադրել փոխօգնությունը, եթե՝

ա) որեւէ այլ վարչական մարմին, քան ինքն է, փոխօգնությունը կարող է տրամադրել էապես ավելի նվազ ջանքերի գործադրմամբ.

բ) փոխօգնություն տրամադրելու համար պետք է գործադրի դրան ոչ համարժեք ջանքեր.

գ) փոխօգնության տրամադրումը կարող է էապես խոչընդոտել սեփական լիազորությունների իրականացմանը:

3. Հայցվող վարչական մարմինը փոխօգնություն տրամադրելը չի կարող մերժել սույն հոդվածի առաջին եւ երկրորդ մասերով չնախատեսված հիմքերով:

4. Այն դեպքում, երբ հայցվող վարչական մարմինը սույն հոդվածի առաջին եւ երկրորդ մասերով նախատեսված որեւէ հիմքով մերժում է փոխօգնություն տրամադրելը, ապա նա այդ մասին պարտավոր է եռօրյա ժամկետում տեղեկացնել փոխօգնություն հայցած վարչական մարմնին, որը մերժումը կարող է վիճարկել հայցվող վարչական մարմնի վերադաս վարչական մարմնում:

Վերադաս վարչական մարմինը սեղմ ժամկետում վերջնական որոշում է ընդունում փոխօգնությունը մերժելու վերաբերալ վեճով եւ՝ մերժումն անհիմն ճանաչելու դեպքում, հայցվող վարչական մարմնին հանձնարարում է անհապաղ տրամադրել փոխօգնությունը:

Հոդված 18. Փոխօգնության կարգով ձեռնարկվող միջոցների իրավաչափությունը

1. Փոխօգնության կարգով կատարվելիք գործողության իրավաչափությունը որոշվում է հայցող վարչական մարմնին վերաբերող իրավական ակտերին համապատասխան, իսկ փոխօգնություն ցուցաբերելու իրավաչափությունը՝ հայցվող վարչական մարմնին վերաբերող իրավական ակտերին համապատասխան:

2. Փոխօգնության կարգով անձի հանդեպ իրականացված բոլոր գործողությունների համար պատասխանատվությունը կրում է հայցվող վարչական մարմինը:

3. Հայցող եւ հայցվող վարչական մարմինների հարաբերություններում հայցող վարչական մարմինը պատասխանատվություն է կրում փոխօգնության կարգով հայցվող միջոցների իրավաչափության համար: Հայցվող վարչական մարմինը պատասխանատվություն է կրում իր՝ փոխօգնության կարգով ձեռնարկած միջոցների իրավաչափության համար:

ԲԱԺԻՆ II

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹ

ԳԼՈՒԽ 4.

ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐ

Հոդված 19. Վարչական վարույթի հասկացությունը

Վարչական վարույթը վարչական մարմնի վարչական ակտ ընդունելուն ուղղված գործունեությունն է։

Հոդված 20. Վարչական վարույթի փուլերը

1. Վարչական վարույթը բաղկացած է միմյանց փոխկապակցված՝ վարույթի հարուցման, ընթացիկ եւ եզրափակիչ փուլերից:

2. Վարչական վարույթը հարուցվում է անձի (անձանց) դիմումի կամ վարչական մարմնի նախաձեռնության հիման վրա (հարուցման փուլ)։

3. Դիմումի կամ վարչական մարմնի նախաձեռնությանը համապատասխան իրականացվում են վարչական գործի քննարկման հետ կապված` սույն օրենքով նախատեսված գործառույթները (ընթացիկ փուլ)։

4. Վարչական վարույթը եզրափակվում է վարչական ակտի ընդունումով (եզրափակիչ փուլ)։

5. Անմիջական սպառնացող վտանգը կանխելու կամ արդեն իսկ առաջացած վտանգի հետեւանքները վերացնելու, ինչպես նաեւ օրենքով նախատեսված այլ դեպքերում վարչական վարույթը կարող է սահմանափակվել միայն եզրափակիչ փուլով։

Հոդված 21. Վարչական վարույթի մասնակիցները

1. Վարչական վարույթի մասնակիցներն են (այսուհետ՝ վարույթի մասնակիցներ)՝

ա) վարչական ակտի հասցեատերը՝ այն անձը, որը դիմում է վարչական ակտ ընդունելու համար (դիմող) եւ այն անձը, որի նկատմամբ վարչական մարմինը իր նախաձեռնությամբ ընդունելու է վարչական ակտ.

բ) երրորդ անձինք` այն անձինք, որոնց իրավունքները կամ օրինական շահերը կարող են շոշափվել վարույթի արդյունքում ընդունվելիք վարչական ակտով։

2. Սույն հոդվածի առաջին մասի բ) կետում նշված մասնակիցները վարչական վարույթում ներգրավվում են իրենց դիմումի համաձայն կամ վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ:

Հոդված 22. Այլ անձինք վարչական վարույթում

Վարչական վարույթում կարող են հանդես գալ նաեւ այլ անձինք՝ վկաներ, փորձագետներ, թարգմանիչներ, ինչպես նաեւ պետական ու տեղական ինքնակառավարման մարմինների (այսուհետ՝ այլ մարմիններ) ներկայացուցիչներ։

Հոդված 23. Ներկայացուցչությունը վարչական վարույթում

1. Վարչական վարույթում վարույթի մասնակիցները կարող են մասնակցել ինքնուրույն, իրենց ներկայացուցիչների միջոցով կամ նրանց հետ միասին։

2. Վարչական վարույթում որպես վարույթի մասնակիցների ներկայացուցիչներ կարող են հանդես գալ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքով սահմանված կարգով լիազորված անձինք, այդ թվում` փաստաբաններ։

Վարույթի անգործունակ մասնակիցներին վարչական վարույթում ներկայացնում են Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքով սահմանված նրանց օրինական ներկայացուցիչները։

3. Լիազորված անձինք կամ օրինական ներկայացուցիչները վարչական մարմնի պահանջով պարտավոր են ներկայացնել լիազորագիր կամ օրինական ներկայացուցիչ լինելը հաստատող փաստաթուղթ։

Լիազորագրի համար նոտարական վավերացում չի պահանջվում։

4. Օրենքով սահմանված դեպքերում լիազորագրի գործողությունը դադարելիս այդ մասին վարչական վարույթ իրականացնող մարմինը պետք է գրավոր տեղեկացվի լիազորողի կամ լիազորված անձի միջոցով։

5. Վարչական վարույթում վկան, փորձագետը, թարգմանիչը եւ այլ մարմինների ներկայացուցիչները կարող են հանդես գալ միայն անմիջականորեն։

Հոդված 24. Վարչական մարմնի պաշտոնատար անձի կողմից գործը քննելու եւ լուծելու անհնարինությունը

Վարչական մարմնի պաշտոնատար անձը իրավունք չունի քննել եւ լուծել գործը, եթե նա՝

ա) վարույթի մասնակից է.

բ) վարույթի մասնակիցներից որեւէ մեկի ներկայացուցիչն է.

գ) աշխատում է վարույթի մասնակիցներից որեւէ մեկի մոտ.

դ) վարույթի մասնակիցներից կամ նրանց ներկայացուցիչներից որեւէ մեկի ազգականն է՝ երեխան, ծնողը, հարազատ համահայրը կամ համամայրը, եղբայրը կամ քույրը, պապը, տատը, հորեղբայրը, հորաքույրը, քեռին, մորաքույրը կամ նրա ամուսինն է (ընդ որում՝ ամուսնալուծության փաստը սույն կետով նախատեսված հիմքը բացառող հանգամանք չէ), կամ նրա փեսան, հարսը, աները, զոքանչը, քենին կամ տեգրն է:

ե) նախկինում մասնակցել է տվյալ գործի քննությանը:

Հոդված 25. Բացարկ հայտնելու հիմքերը եւ կարգը

1. Վարույթի մասնակիցները կարող են գրավոր բացարկ հայտնել վարչական վարույթն իրականացնող պաշտոնատար անձին, իսկ օրենքով նախատեսված դեպքերում կոլեգիալ կազմով վարչական վարույթ իրականացնելիս՝ կոլեգիալ կազմի ցանկացած անդամի, եթե՝

ա) առկա է սույն օրենսգրքի 24-րդ հոդվածով նախատեսված հիմքերից որեւէ մեկը.

բ) մինչեւ գործի քննարկման ավարտը, նա հրապարակայնորեն արտահայտվել է գործի հնարավոր ելքի մասին կամ գնահատական է տվել գործի փաստական հանգամանքներին կամ՝ մինչեւ ապացույցների հետազոտումը, կանխավ գնահատական է տվել դրանցից որեւէ մեկին.

գ) երբեւէ գործել է ի շահ վարույթի մասնակիցներից որեւէ մեկի.

դ) առկա են այլ հանգամանքներ, որոնք վկայում են գործի ելքով` նրա ուղղակի կամ անուղղակի շահագրգռված լինելու մասին կամ կասկած են հարուցում տվյալ գործի առնչությամբ նրա անաչառության նկատմամբ:

2. Բացարկը կարող է հայտնվել մինչեւ վարչական վարույթն ավարտվելը՝ վարույթի այն փուլում, երբ բացարկ հայտնողին հայտնի է դառնում սույն հոդվածով սահմանված որեւէ հիմքի առկայությունը:

3. Նույն պաշտոնատար անձին կրկին հայտնված բացարկը կարող է քննարկվել միայն այն դեպքում, եթե դրանում մատնանշված են նոր հիմքեր կամ նոր փաստեր։

4. Բացարկի վերաբերյալ որոշումը պետք է ընդունվի ոչ ուշ, քան բացարկ հայտնելու օրվան հաջորդող առաջին աշխատանքային օրվա ընթացքում։

Բացարկի վերաբերյալ վերջնական որոշումն ընդունում է այն պաշտոնատար անձի անմիջական ղեկավարը, որի նկատմամբ բացարկ է հայտնվել, իսկ կոլեգիալ կազմով վարչական վարույթ իրականացվելու դեպքում՝ համապատասխան կոլեգիալ մարմինը՝ կոլեգիալ կազմի անդամների ձայների պարզ մեծամասնությամբ։

Այդ դեպքում քվեարկությանը չի մասնակցում կոլեգիալ կազմի այն անդամը, որի դեմ բացարկ է հայտնվել։

Վարչական մարմնի ղեկավարին հայտնված բացարկի վերաբերյալ որոշումն ընդունում է ղեկավարն ինքը։

Վարչական մարմնի ղեկավարին հայտնված բացարկի ընդունման դեպքում ղեկավարի փոխարեն վարչական վարույթն իրականացնում է նրա տեղակալը, իսկ վերջինիս բացակայության դեպքում` ղեկավարին փոխարինելու լիազորություն ունեցող այլ պաշտոնատար անձը։

Հոդված 26. Վարչական վարույթն իրականացնող պաշտոնատար անձի ինքնաբացարկը

1.Սույն օրենքի 24-րդ հոդվածով եւ 25-րդ հոդվածի առաջին մասով նախատեսված որեւէ հիմքի առկայության դեպքում վարչական մարմնի ղեկավարը, վարչական վարույթ իրականացնող պաշտոնատար անձը (եթե վարչական վարույթը իրականացնում է կոլեգիալ մարմինը՝ կոլեգիալ մարմնի անդամը) պարտավոր է անհապաղ ինքնաբացարկ հայտնել։

Վարչական մարմնի ղեկավարի ինքնաբացարկի դեպքում, նրա փոխարեն վարչական վարույթն իրականացնում է օրենքով նշված պաշտոնատար անձը, իսկ օրենքով համապատասխան պաշտոնատար անձ նշված չլինելու դեպքում՝ ինքնաբացարկ հայտնած ղեկավարի տեղակալը, իսկ վերջինիս բացակայության դեպքում` ղեկավարին փոխարինելու լիազորություն ունեցող այլ պաշտոնատար անձը։

Եթե ինքնաբացարկ է հայտնել վարչական վարույթն իրականացնող պաշտոնատար անձը, ապա եռօրյա ժամկետում նա վարչական մարմնի ղեկավարի կողմից փոխարինվում է իրավասու այլ անձով:

Եթե ինքնաբացարկ է հայտնել կոլեգիալ մարմնի անդամը, ապա այդ մարմինը վարույթն իրականացնում է կոլեգիալ կազմի մնացած անդամների մասնակցությամբ:

2. Ինքնաբացարկը հայտնվում է գրավոր: Այն պետք է պատճառաբանված լինի, որի պատճենը պատշաճ ձեւով ուղարկվում է վարույթի մասնակիցներին՝ ի գիտություն:

3. Եթե սույն հոդվածի առաջին մասում նշված անձանց ինքնաբացարկ հայտնելու հիմքը հայտնի է դարձել գործի վարույթը սկսվելուց հետո, ապա նրանք պետք է ինքնաբացարկ հայտնեն վարույթի այն փուլում, երբ ի հայտ է եկել համապատասխան հիմքը՝ պահպանելով սույն օրենքի 25-րդ հոդվածի երկրորդ մասի պահանջը:

Հոդված 27. Վարչական վարույթի իրականացման լեզուն

1. Վարչական վարույթն իրականացվում եւ վարչական ակտն ընդունվում է հայերեն լեզվով։

2. Օրենքով սահմանված կարգով կամ Հայաստանի Հանրապետության միջազգային պայմանագրերին համապատասխան, Հայաստանի Հանրապետությունում ազգային փոքրամասնությունների լեզուներին տիրապետող անձինք վարչական վարույթի իրականացման համար դիմումը եւ դրան կից փաստաթղթերը կարող են ներկայացնել համապատասխան փոքրամասնության լեզվով։ Այդ դեպքում վարչական մարմինը պահանջում է ներկայացնել փաստաթղթերի թարգմանությունները հայերեն լեզվով:

3. Վարչական վարույթի իրականացման հետ կապված փաստաթղթերը կազմվում եւ ամբողջ գործավարությունն իրականացվում է հայերեն լեզվով։

Վարչական ակտի հիմք չհանդիսացող կամ էական նշանակություն չունեցող փաստաթղթերը վարչական վարույթի մասնակիցները կարող են ներկայացնել այլ լեզվով, սակայն օրենքով սահմանված կարգով հաստատված հայերեն թարգմանված տեքստի հետ միասին։ Եթե վարույթի մասնակիցները փաստաթղթեր են ներկայացրել այլ լեզվով, ապա վարչական մարմնի պահանջով նրանք պարտավոր են ներկայացնել նաեւ դրանց հայերեն թարգմանությունները։

4. Վարչական վարույթի իրականացման ընթացքում թույլատրվում է վարույթի մասնակիցների կողմից օտար լեզուների օգտագործումը։ Սակայն այդ անձինք պարտավոր են իրենց կողմից ներկայացրած թարգմանչի միջոցով ապահովել հայերեն թարգմանություն, եթե վարչական մարմինն ինքը հնարավորություն չունի այդպիսի թարգմանություն ապահովել։

Հոդված 28. Վարչական վարույթի վերաբերյալ գործերը վարելը եւ հաշվառելը

1. Վարչական վարույթ հարուցելու պահից վարչական մարմինը կազմում է առանձին գործ, որում պահվում են տվյալ վարույթին առնչվող բոլոր փաստաթղթերը, այդ թվում` վարույթի արդյունքում ընդունված վարչական ակտը (դրա հաստատված պատճենը)։

Վարչական մարմինը միաժամանակ վարում է վարչական գործերի ժամանակագրական եւ առարկայական հաշվառման գրանցամատյաններ, ինչպես նաեւ առանձին գրանցամատյան` վարչական վարույթի արդյունքում ընդունված վարչական ակտերի հաշվառման համար։

2. Վարչական վարույթի վերաբերյալ գործերի եւ դրանց հաշվառման գրանցամատյանների, ինչպես նաեւ վարչական ակտերի հաշվառման գրանցամատյանի վարման կարգն ու պայմանները սահմանում է վարչական մարմինը` Հայաստանի Հանրապետության կառավարության կողմից հաստատված օրինակելի կարգի հիման վրա։

3. Վարչական վարույթի վերաբերյալ գործերը պահպանվում են օրենսդրությամբ սահմանված գործավարության կանոններին համապատասխան եւ օրենքով սահմանված կարգով ենթակա են հանձնման արխիվ։

4. Բանավոր եւ առարկայական վարչական ակտեր ընդունելու վերաբերյալ գործերի վարում եւ հաշվառում չի իրականացվում, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ։

Հոդված 29. Վարչական վարույթում արձանագրություն կազմելը

1. Եթե գործի քննարկումը կատարվում է վարույթի մասնակիցների, վկաների, փորձագետի, այլ մարմինների ներկայացուցիչների մասնակցությամբ, ապա վարչական մարմինը արձանագրում է քննարկումները:

2. Արձանագրությունը պետք է պարունակի հետեւյալ տեղեկությունները.

ա) վարույթն իրականացնող վարչական մարմնի անվանումը.

բ) վարույթն իրականացնելու վայրը, տարին, ամիսը եւ ամսաթիվը.

գ) սույն հոդվածի առաջին մասում նշված անձանց անունը եւ ազգանունը՝ տվյալ գործում նրանց կարգավիճակի (դիմող, երրորդ անձ, վկա եւ այլն) նշումով.

դ) քննարկվող հարցի բովանդակությունը.

ե) վարույթի մասնակիցների եւ վարույթում հանդես եկող այլ անձանց ելույթների համառոտ շարադրանքը.

զ) ընդունված որոշման եզրափակիչ մասը։

Արձանագրությունը կարող է պարունակել նաեւ լրացուցիչ տեղեկություններ։

3. Եթե քննարկումը կատարվել է ընդմիջումներով, ապա պետք է նշվեն նաեւ ընդմիջման վերաբերյալ տեղեկությունները։ Մի քանի քննարկումներ անցկացնելու դեպքում, դրանցից յուրաքանչյուրի վերաբերյալ կազմվում է առանձին արձանագրություն։ Արձանագրությանը կարող են կցվել հավելվածներ, այդ թվում` գործում առկա բոլոր փաստաթղթերի ցանկը` ըստ դրանք ներկայացրած վարույթի մասնակիցների։
 

ԳԼՈՒԽ 5.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹԻ ՀԱՐՈՒՑՄԱՆ ՓՈՒԼ

Հոդված 30. Վարչական վարույթ հարուցելու հիմքերը եւ վարույթը հարուցելը

1. Վարչական վարույթ հարուցելու հիմքերն են՝

ա) անձի դիմումը, բողոքը.

բ) վարչական մարմնի նախաձեռնությունը:

2. Սույն հոդվածի առաջին մասի ա) կետով նախատեսված դեպքերում վարչական վարույթը համարվում է հարուցված՝ համապատասխան դիմումը կամ բողոքը վարչական մարմնում ստանալու օրվանից, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ սույն օրենքի 33-րդ հոդվածի համաձայն դիմումը կամ բողոքը վերահասցեագրվել են ըստ իրավասու վարչական մարմինների կամ վերադարձվել են դիմողին (բողոքողին):

3. Սույն հոդվածի առաջին մասի բ) կետով նախատեսված դեպքերում վարչական վարույթը հարուցվում է այն գործողության (գործողությունների) սկսման օրվանից, որը նպատակամղված է վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ վարչական ակտի ընդունմանը։

4. Իր նախաձեռնությամբ վարչական վարույթ հարուցելու մասին վարչական մարմինը գրավոր հայտարարություն է անում բոլոր այն դեպքերում, երբ վարչական ակտի ընդունման համար որոշակի ժամանակ է պահանջվում։

5. Սույն հոդվածի առաջին մասի ա) եւ բ) կետերով նախատեսված դեպքերում կիրառվում են սույն օրենքի II բաժնի համապատասխան դրույթները, իսկ ա) կետի՝ բողոք բերելու մասով նախատեսված դեպքում` նաեւ IV բաժնի դրույթները։

Հոդված 31. Դիմումին ներկայացվող ընդհանուր պահանջները

1.Վարչական մարմնին դիմումը ներկայացվում է գրավոր եւ պետք է պարունակի հետեւյալ տեղեկությունները՝

ա) դիմողի անունը եւ ազգանունը, իրավաբանական անձի դեպքում` նրա լրիվ անվանումը.

բ) դիմողի հասցեն (իրավաբանական անձի գտնվելու վայրը).

գ) վարչական մարմնի անվանումը, որին ներկայացվում է դիմումը.

դ) դիմումով ներկայացվող պահանջը (դիմումի առարկան).

ե) դիմումին կցվող փաստաթղթերի ցանկը (եթե այդպիսիք ներկայացվում են).

զ) դիմումի ներկայացման տարին, ամիսը եւ ամսաթիվը.

է) դիմողի ստորագրությունը, իսկ իրավաբանական անձի դեպքում` նրա իրավասու պաշտոնատար անձի ստորագրությունը եւ իրավաբանական անձի կնիքը։

Եթե վարչական ակտի համար օրենքով նախատեսվում է մուծել պետական կամ տեղական տուրք կամ կատարել այլ պարտադիր վճարում, ապա պետք է ներկայացվի նաեւ մուծման կամ վճարման կատարումը հավաստող փաստաթուղթ։

Եթե դիմումը ներկայացվում է ներկայացուցչի միջոցով, ապա պետք է ներկայացվի նաեւ օրենքով սահմանված կարգով տրված լիազորագիր:

2. Վարչական մարմնում անձանց ընդունելության ժամանակ կազմված արձանագրությունը, սույն հոդվածի իմաստով, համարվում է դիմում, եթե դրանում առկա են սույն հոդվածի առաջին մասի »ա«, »բ« եւ »դ« կետերով նախատեսված տեղեկությունները, եւ օրենքը չի պահանջում, որ դիմումը ներկայացվի սույն հոդվածի առաջին մասի մյուս բոլոր կետերի պահպանմամբ:

Հոդված 32. Ձեւական սխալները վերացնելը

Եթե դիմումում առկա են ձեւական սխալներ, որոնք կարող են շտկվել, ապա վարչական մարմինը դրանք մատնացույց է անում դիմողին՝ նրան հնարավորություն տալով շտկելու այդ սխալները կամ ինքն է շտկում դրանք՝ նախապես կամ հետագայում դիմողին իրազեկելով այդ մասին: Եթե դիմումին կից ներկայացված փաստաթղթերի ցանկը ամբողջական չէ, ապա վարչական մարմինը դիմողին առաջարկում է սահմանված ժամկետում համալրել այդ ցանկը:

Հոդված 33. Դիմումը վերահասցեագրելը եւ վերադարձնելը

1.Եթե դիմումը ներկայացվել է ոչ իրավասու վարչական մարմնին, ապա դիմումն ստացած վարչական մարմինը եռօրյա ժամկետում, այն վերահասցեագրում է իրավասու վարչական մարմնին՝ ծանուցելով դիմողին:

2.Եթե դիմումում բարձրացված հարցերից մեկը կամ մի քանիսը ենթակա են այլ վարչական մարմնի իրավասությանը, ապա վարչական մարմինը դիմումն այդ մասով վերահասցեագրում է իրավասու վարչական մարմնին՝ ծանուցելով դիմողին:

Դիմումի՝ իրեն վերաբերող մասով, վարչական մարմնում վարույթ է սկսվում սույն օրենքի 31-րդ հոդվածով նախատեսված կարգով։

3. Այն դեպքում, երբ դիմումով առաջադրված պահանջը չի մտնում ինչպես այն ստացած վարչական մարմնի, այնպես էլ որեւէ այլ վարչական մարմնի իրավասությանը, ապա վարչական մարմինը դիմումը եւ դրան կից փաստաթղթերը՝ դրանք ստանալուց եռօրյա ժամկետում, վերադարձնում է դիմողին՝ նշելով պատճառների մասին։

4. Սույն հոդվածով նախատեսված դեպքերում վարչական մարմինն իր մոտ պահում է վերահասցեագրված կամ հետ վերադարձված դիմումի պատճենները, իսկ անհրաժեշտության դեպքում՝ նաեւ դրանց կից փաստաթղթերի կամ դրանց մի մասի պատճենները կամ դրանց ցանկը։

Հոդված 34. Վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ վարչական վարույթ հարուցելու հիմքերը

Վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ վարչական վարույթ հարուցելու հիմքերն են՝ վարչական ակտ ընդունելու վերաբերյալ օրենքի պահանջը, դրանից բխող անհրաժեշտությունը կամ օրենքով վարչական մարմնին վերապահված հայեցողական լիազորությունը:

Հոդված 35. Վարչական վարույթի մասին ծանուցելը

1. Վարչական մարմինը վարչական վարույթի հարուցումից հետո` եռօրյա ժամկետում, վարույթի մասնակիցներին կամ նրանց ներկայացուցիչներին ծանուցում է վարչական վարույթի հարուցման մասին։ Վարչական մարմինը նշված անձանց, անհրաժեշտության դեպքում` նաեւ վկային, փորձագետին, թարգմանչին եւ այլ մարմինների ներկայացուցիչներին ծանուցում է վարույթի իրականացման համար անհրաժեշտ միջոցառումների անցկացման տեղի, օրվա, ժամի եւ այլ պայմանների մասին։

2. Եթե սույն օրենքի 30-րդ հոդվածի չորրորդ մասով նախատեսված դեպքում վարչական մարմինը վարույթ հարուցելու մասին գրավոր հայտարարություն է անում, ապա վարույթի մասնակիցներին ուղարկում է այդ հայտարարության պատճենը։
 

ԳԼՈՒԽ 6.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹԻ ԸՆԹԱՑԻԿ ՓՈՒԼ

Հոդված 36. Վարչական մարմնի արագ գործելու պարտականությունը

1. Վարչական վարույթը պետք է իրականացվի հնարավորինս սեղմ ժամկետում:

2. Վարչական մարմինը պետք է վարչական վարույթն իրականացնի առանց այն բարդեցնելու՝ լրացուցիչ լսումներ անցկացնելու, լրացուցիչ փորձաքննություն նշանակելու կամ զննություն կատարելու, եթե առկա չեն գործի փաստացի հանգամանքների պարզաբանման համար անհրաժեշտ պատճառներ։

3. Եթե վարչական վարույթ հարուցելուց հետո վարչական մարմնի տրամադրության տակ առկա են համապատասխան վարչական ակտ ընդունելու համար անհրաժեշտ փաստաթղթերը, բավարար չափով պարզաբանված եւ ճշգրտված են տվյալ գործի հանգամանքները, ապա վարչական մարմինը պարտավոր է վարչական ակտ ընդունել նշված հանգամանքների ի հայտ գալուց հետո` ողջամիտ ժամկետում՝ չսպասելով ընդհանուր կամ հատուկ ժամկետի լրանալուն։

Հոդված 37. Վարչական վարույթի բազմակողմանիությունը, լրիվությունը եւ օբյեկտիվությունը

1.Վարչական մարմինը պարտավոր է ապահովել փաստական հանգամանքների բազմակողմանի, լրիվ եւ օբյեկտիվ քննարկումը` բացահայտելով գործի բոլոր, այդ թվում՝ վարույթի մասնակիցների օգտին առկա հանգամանքները:

2.Վարչական մարմինն իրավունք չունի չընդունել վարչական վարույթի մասնակիցների ներկայացրած՝ վարույթին առնչվող դիմումները եւ փաստաթղթերը, որոնց քննարկումը մտնում է իր իրավասության մեջ։

Հոդված 38. Վարույթի մասնակիցներին լսելը

1. Վարչական վարույթի ընթացքում վարչական մարմինը պարտավոր է վարույթի մասնակիցներին եւ նրանց ներկայացուցիչներին հնարավորություն տալ արտահայտվելու վարչական վարույթում քննարկվող փաստական հանգամանքների վերաբերյալ:

2. Լսումներ կարող են չանցկացվել, եթե՝

ա) վարչական վարույթի արդյունքում ընդունվելու է բարենպաստ վարչական ակտ, որը չի միջամտում այլ անձանց իրավունքների իրականացմանը կամ վարչական ակտի հասցեատերը չի պնդում, որ լսումներ անցկացվեն.

բ) դիմումն ակնհայտ անհիմն է.

գ) ընդունվում է բանավոր վարչական ակտ։

3. Լսումներ չեն անցկացվում, եթե՝

ա) անհրաժեշտություն է առաջանում անհապաղ ընդունել վարչական ակտ, քանի որ հապաղումը կարող է հանգեցնել հանրության համար որեւէ վտանգի առաջացման.

բ) ընդունվում է առարկայական վարչական ակտ։

4. Լսումներ չեն անցկացվում կամ կարող են չանցկացվել նաեւ օրենքով նախատեսված այլ դեպքերում:

Հոդված 39. Վարչական վարույթի նյութերի մատչելիությունը

1.Վարչական մարմնի գործունեության հրապարակայնությունը եւ վարչական վարույթի իրականացման ժամանակ այդ մարմնի անաչառությունն ապահովելու նպատակով, վարչական վարույթի մասնակիցները իրավունք ունեն վարույթն իրականացնող մարմնում ծանոթանալու վարչական վարույթի նյութերին:

2. Վարչական վարույթի նյութերին ծանոթանալու հնարավորությունը պետք է տրվի համապատասխան դիմումը ներկայացնելու օրվանից երեք օրվա ընթացքում:

Վարույթի մասնակիցները վարչական վարույթի նյութերից կարող են հանել պատճեններ, լուսապատճեններ, քաղվածքներ։

3. Վարչական վարույթի նյութերը տրամադրելիս վարչական մարմինը պարտավոր է պահպանել պետական եւ ծառայողական գաղտնիքը, ինչպես նաեւ օրենքով պահպանվող այլ գաղտնիքները, իսկ այդպիսի գաղտնիքներ տրամադրելիս՝ պահպանել համապատասխան գաղտնիքի մասին օրենքով սահմանված կարգն ու պայմանները։

Հոդված 40. Վարույթի մասնակիցներին օգնություն ցուցաբերելը

1.Վարչական մարմինը պարտավոր է դիմումով հայցվող հարցի կապակցությամբ պարզաբանումներ տալ ֆիզիկական անձանց՝ տվյալ վարչական վարույթի հետ կապված նրանց իրավունքների ու պարտականությունների վերաբերյալ, օժանդակել դիմումի եւ դրան կից ներկայացվող փաստաթղթերի ձեւակերպմանը, իսկ հնարավորություն դեպքում՝ նաեւ կազմել դրանք:

2. Վարչական մարմինը պարտավոր է անձանց համար պայմաններ ստեղծել` իր կողմից ընդունված նորմատիվ իրավական ակտերին, ինչպես նաեւ այդ մարմնի գործունեությանն առնչվող օրենքներին եւ այլ իրավական ակտերին ծանոթանալու համար:

Հոդված 41. Վարչական վարույթի վերաբերյալ գործում առկա փաստաթղթերի թերությունները վերացնելը

1.Վարույթի մասնակիցների ներկայացրած փաստաթղթերում սխալներ, ջնջումներ, քերվածքներ, վրիպակներ հայտնաբերելու դեպքում, վարչական մարմինը պարտավոր է այդ փաստաթղթերը ներկայացնողներին մատնացույց անել դրանց վրա՝ շտկելու նպատակով, ինչպես նաեւ՝ նրանց ներկայությամբ, ինքնուրույն ուղղել ներկայացված փաստաթղթերում առկա ակնհայտ սխալները, վրիպակները:

Վարչական մարմինն իրավունք չունի չընդունել սույն մասում նշված փաստաթղթերը զուտ այն պատճառով, որ դրանք պարունակում են նման սխալներ, ջնջումներ, քերվածքներ կամ վրիպակներ։

2. Սույն հոդվածի առաջին մասի դրույթները չեն կիրառվում փաստաթղթերում տեղ գտած այնպիսի սխալներ, ջնջումներ, քերվածքներ, վրիպակներ շտկելու կամ այլ թերություններ վերացնելու նկատմամբ, որի իրավունքը օրենքով վերապահված է այդ փաստաթղթերն ընդունած կամ տված մարմիններին։

Հոդված 42. Ապացույցները վարչական վարույթում

1.Վարչական վարույթում վարչական մարմինը որպես ապացույց գնահատում է գործում առկա բացատրությունները, ցուցմունքները, փորձագիտական եզրակացությունները, փաստաթղթերը, նյութերը, իրերը, ինչպես նաեւ այն հանգամանքները, որոնք իր հայեցողությամբ այդ մարմինը պիտանի եւ անհրաժեշտ է համարում գործի փաստական հանգամանքների բացահայտման եւ գնահատման համար։

2. Վարչական մարմինն իրավունք չունի պահանջել ներկայացնել այնպիսի փաստաթղթեր կամ դրանց նոտարական կամ այլ կարգով վավերացված պատճեններ, որոնց ներկայացնելը կամ համապատասխան վավերացմամբ ներկայացնելը նախատեսված չէ օրենքով:

Հոդված 43. Ապացուցման պարտականությունը բաշխելը

1. Անձի եւ վարչական մարմնի փոխհարաբերություններում ապացուցման պարտականությունը կրում է՝

ա) անձը՝ նրա համար բարենպաստ փաստական հանգամանքների առկայության դեպքում.

բ) վարչական մարմինը` անձի համար ոչ բարենպաստ փաստական հանգամանքների առկայության դեպքում:

2. Եթե սույն հոդվածի առաջին մասի ա) կետով նախատեսված դեպքում վարչական մարմնի կողմից քննարկվող փաստական հանգամանքների վերաբերյալ տվյալներին (տեղեկություններին) անձը կարող է իրազեկ դառնալ բացառապես տվյալ վարչական մարմնի միջոցով, ապա ապացուցման պարտականությունը դրվում է այդ վարչական մարմնի վրա:

3. Եթե սույն հոդվածի առաջին մասի բ) կետով նախատեսված դեպքում վարչական մարմնի կողմից քննարկվող փաստական հանգամանքների վերաբերյալ տվյալներին (տեղեկություններին) վարչական մարմինը կարող է իրազեկ դառնալ բացառապես տվյալ անձի միջոցով, ապա ապացուցման պարտականությունը դրվում է այդ անձի վրա:

Հոդված 44. Վկայի ցուցմունքները

Վարչական մարմինը՝ վարույթի մասնակիցների միջնորդությամբ կամ իր նախաձեռնությամբ, որպես վկա հրավիրում եւ լսում է այն անձանց ցուցմունքները, որոնց կարող են հայտնի լինել տվյալ գործին վերաբերող տեղեկություններ։ Իր ցանկությամբ վկան կարող է ցուցմունքներ տալ գրավոր՝ առանց վարչական մարմին ներկայանալու։ Գրավոր ցուցմունքի յուրաքանչյուր էջի վրա վկան ստորագրում է, որը հաստատվում է վարչական մարմնի կնիքով՝ ստորագրման տարվա, ամսվա եւ ամսաթվի նշումով։ Վկային հարցեր տալու անհրաժեշտություն առաջանալու դեպքում նա վարչական մարմնի կողմից հրավիրվում է այդ մարմին։

Հոդված 45. Փորձագետ նշանակելը, զննում կատարելը

1. Եթե փաստական հանգամանքների ուսումնասիրման համար անհրաժեշտություն է առաջանում նշանակել փորձագետ, ապա վարչական մարմինն այդ հարցով դիմում է համապատասխան կազմակերպության ղեկավարին կամ համապատասխան անձին՝ այդ մասին ծանուցելով վարույթի մասնակիցներին։

2. Որպես փորձագետ` կարող է նշանակվել համապատասխան բնագավառի գիտելիքների տիրապետող անձը։

Փորձագետն իր ուսումնասիրությունների արդյունքում ներկայացնում է եզրակացություն։

3. Վարույթի մասնակիցները կարող են ներկա գտնվել փորձագետի կողմից կատարվող գործողություններին, եթե դա չի խոչընդոտի փորձաքննությանը:

4. Վարչական մարմնի կամ մասնակիցների պահանջով փորձագետը պետք է լրացուցիչ պարզաբանումներ տալ փորձագիտական եզրակացության վերաբերյալ:

5. Անհրաժեշտություն դեպքում, վարչական մարմինը կարող է նշանակել նաեւ ֆիզիկական անձի, տեղանքի, որեւէ օբյեկտի կամ առարկայի զննում: Վարչական մարմնի որոշմամբ, զննմանը կարող են ներկա գտնվել վարչական վարույթի մասնակիցները։

Հոդված 46. Վարչական վարույթի ժամկետները

1. Վարչական վարույթի առավելագույն ժամկետը 30 օր է։ Օրենքով կարող են սահմանվել հատուկ` 30 օրից կարճ կամ ավելի երկար ժամկետներ։

2. Վարչական վարույթի ժամկետը սկսվում է դիմումը տվյալ վարչական մարմնում մուտքագրելու օրվանից, իսկ վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ ընդունվելիք վարչական ակտերի համար` նախաձեռնության օրվանից։

3. Սույն օրենքով նախատեսված ժամկետները հաշվարկվում են օրացուցային օրերով։

Եթե ժամկետը լրանում է ոչ աշխատանքային օրը, ապա ժամկետը ավարտված է համարվում այդ օրվան հաջորդող առաջին աշխատանքային օրվա ժամը 18⁰⁰ -ին։

Հոդված 47. Վարչական վարույթի ժամկետը երկարացնելը

1. Վարչական վարույթի ժամկետը կարող է երկարացվել, եթե՝

ա) գործի քննարկման համար էական համարվող հանգամանքներ պարզելու նպատակով, անհրաժեշտություն է առաջացել լրացուցիչ տեղեկություններ կամ փաստաթղթեր ձեռք բերել եւ դրանք, սույն օրենքի 43-րդ հոդվածի երրորդ մասին համապատասխան, պարտավոր է ներկայացնել դիմողը, եւ վարչական վարույթի մնացած ժամկետում հնարավոր չէ ըստ էության որոշում ընդունել.

բ) փորձագիտական եզրակացություն տալու համար անհրաժեշտ է ավելի երկար ժամանակ, քան վարչական վարույթի համար օրենքով սահմանված ժամկետի ավարտը.

գ) փոխօգնության կարգով միջոցներ ձեռնարկելու համար անհրաժեշտ է ավելի երկար ժամանակ, քան վարչական վարույթի համար օրենքով սահմանված ժամկետի ավարտը.

դ) վարչական ակտի ընդունմանը մասնակցում են մի քանի վարչական մարմիններ։

2. Սույն հոդվածի առաջին մասի ա) կետով նախատեսված դեպքում վարչական վարույթի ժամկետը կարող է երկարացվել մինչեւ 10 օր ժամկետով։ Այդ դեպքում թույլատրվում է մինչեւ երկու անգամ երկարացում` հիշյալ ժամկետի պահպանումով։

Սույն հոդվածի առաջին մասի բ) կետով նախատեսված դեպքում վարչական վարույթի ժամկետը կարող է երկարացվել մինչեւ համապատասխան փորձագիտական եզրակացությունն ստանալը։

Սույն հոդվածի առաջին մասի գ) եւ դ) կետերով նախատեսված դեպքերում վարչական վարույթի ժամկետը կարող է երկարացվել մինչեւ 30 օր ժամկետով։

3.Եթե վարչական վարույթի ժամկետի երկարացման համար առաջացել են սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված մեկից ավելի հիմքեր, ապա վարչական մարմինը կիրառում է դրանցից միայն մեկը, որն ավելի մեծ հնարավորություններ է ընձեռում վարույթն արագ եւ արդյունավետ իրականացնելու եւ ըստ էության որոշում ընդունելու համար։

4. Վարչական վարույթի ժամկետը երկարացնելու վերաբերյալ վարույթն իրականացնող վարչական մարմինն ընդունում է որոշում, որի մասին սահմանված կարգով պետք է ծանուցի վարույթի մասնակիցներին կամ նրանց ներկայացուցիչներին, ինչպես նաեւ վարույթին մասնակցող այլ անձանց։

Հոդված 48. Վարչական վարույթի ժամկետում վարչական ակտ չընդունելու հետեւանքները

Դիմումի հիման վրա հարուցված վարչական վարույթի արդյունքում օրենքով սահմանված ժամկետում վարչական ակտ չընդունելու դեպքում կիրառվում են հետեւյալ կանոնները.

ա) վարչական ակտը համարվում է ընդունված, եւ դիմողը կարող է ձեռնամուխ լինել համապատասխան իրավունքի իրականացմանը.

բ) եթե դիմումը վերաբերում է օրենքով նախատեսված որեւէ փաստաթղթի տրամադրմանը, որն առնչվում է որեւէ փաստի (ծնունդ, մահ, անձի բացակայություն տվյալ վայրից եւ այլն) հաստատմանը կամ արձանագրմանը, ապա դիմումի հիման վրա համապատասխան ակտը չստացած կամ այդ ակտի համար դիմում ներկայացրած անձն ազատվում է այն պատասխանատվությունից կամ պարտականություններից, որոնք օրենքով սահմանվում են այդ փաստաթղթերը չունենալու համար։

Հոդված 49. Վարչական վարույթը կասեցնելը

1. Վարչական մարմինը պարտավոր է կասեցնել վարչական վարույթը, եթե՝

ա) անհնարին է տվյալ վարույթի արդյունքում ակնկալվող վարչական ակտի ընդունումը մինչեւ սահմանադրական, վարչական, քաղաքացիական կամ քրեական դատավարության կարգով քննվող գործով որոշում (դատական ակտ) կայացնելը.

բ) վարույթին չի ներկայացել ապագա վարչական ակտի հասցեատերը, իսկ օրենքը բացառում է առանց նրա ներկայության համապատասխան վարչական ակտի ընդունումը.

գ) վարչական ակտի ընդունումը հնարավոր է միայն այդ ակտի ապագա հասցեատիրոջն ի հայտ բերելու դեպքում:

2. Վարչական մարմինը կարող է կասեցնել վարչական վարույթը, եթե՝

ա) վարչական ակտի ապագա հասցեատերը բացակայում է եւ վարչական մարմինը նախքան վարչական ակտի ընդունումը, անհրաժեշտ է համարում նրա ներկայությունը՝ վարույթին առնչվող որոշ կարեւոր հանգամանքներ նրանից պարզելու համար.

բ) ընդունվելիք վարչական ակտի ապագա հասցեատեր իրավաբանական անձը վերակազմակերպվում է։

Վարչական վարույթը կարող է կասեցվել նաեւ օրենքով նախատեսված այլ դեպքերում։

3.Սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված դեպքերում վարչական վարույթը վերսկսվում է դրա կասեցումն առաջացրած հանգամանքների վերանալուց հետո։

Սույն հոդվածի երկրորդ մասով նախատեսված դեպքերում վարչական վարույթը վերսկսվում է դրա կասեցման հիմք հանդիսացած հանգամանքների վերանալուց հետո, բաց ոչ ուշ, քան կասեցման մասին որոշում ընդունելու օրվանից հետո 60 օրը լրանալը։

4. Վարչական վարույթի կասեցման վերաբերյալ վարչական մարմինն ընդունում է որոշում, որը եռօրյա ժամկետում պատշաճ ձեւով ուղարկվում է վարույթի մասնակիցներին:

Վարչական վարույթի կասեցման մասին որոշումը կարող է ընդունվել վարույթի ցանկացած փուլում։

Հոդված 50. Վարչական վարույթը կարճելը

1. Դիմումով հարուցված վարչական վարույթը կարճվում է, եթե՝

ա) դիմումը ներկայացվել է առանց ստորագրության, եւ վարչական մարմինը, միջոցներ ձեռնարկելով դիմողին բացահայտելու ուղղությամբ, չի կարողացել պարզել, թե ով է հայցում համապատասխան վարչական ակտի ընդունումը.

բ) դիմողը գրավոր ձեւով հրաժարվում է իր դիմումից.

գ) գոյություն ունի միեւնույն անձի, միեւնույն առարկայի վերաբերյալ եւ միեւնույն հիմքերով ուժի մեջ մտած վարչական կամ դատական ակտ.

դ) դատարանի վարույթում գտնվում է միեւնույն անձանց միջեւ, միեւնույն առարկայի վերաբերյալ եւ միեւնույն հիմքերով գործ.

ե) փոխվել է դիմողի կարգավիճակը, որը՝ օրենքի ուժով բացառում է դիմումով հայցվող վարչական ակտի ընդունումը.

զ) սույն օրենքի 70-րդ հոդվածով նախատեսված դեպքերում.

է) դիմումն անթույլատրելի է:

2. Վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ հարուցված վարչական վարույթը կարող է կարճվել, եթե՝

ա) անձը, որին հասցեագրված է լինելու վարչական ակտը, վերացրել է օրենքի կամ այլ իրավական ակտի պահանջների խախտումները կամ պատշաճ միջոցներ է ձեռնարկել խախտումները կանխելու ուղղությամբ եւ նման դեպքերում օրենքը չի պահանջում վարչական ակտի ընդունում՝ այդ խախտումների վերաբերյալ.

բ) օրենքի կամ այլ իրավական ակտի պահանջների խախտումների կամ դրանց կանխման հետ չկապված հարցով իրավիճակի փոփոխման կամ օրենքով նախատեսված այլ հիմքով վերացել է վարչական ակտի ընդունման անհրաժեշտությունը։

3.Վարչական վարույթի կարճման վերաբերյալ վարչական մարմինն ընդունում է որոշում, որը եռօրյա ժամկետում պատշաճ ձեւով ուղարկվում է վարույթի մասնակիցներին:

4. Սույն հոդվածի առաջին մասի գ), դ), ե) եւ զ) կետերով սահմանված հիմքերով վարչական վարույթը կարճելու դեպքում նույն հարցով վարույթի վերսկսում եւ համապատասխան վարչական ակտի ընդունում չի թույլատրվում, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ։

5. Վարչական վարույթը կարճելու մասին որոշումը կարող է բողոքարկվել սույն օրենքով սահմանված ընդհանուր կարգով։

Հոդված 51. Վարչական վարույթը վերսկսելը

1. Վարույթի մասնակիցների դիմումի հիման վրա վարչական մարմինը պարտավոր է որոշում ընդունել բողոքարկման ոչ ենթակա վարչական ակտը փոփոխելու կամ ուժը կորցնելու վերաբերյալ, եթե՝

ա) վարչական ակտի ընդունումից հետո դրա հիմքում դրված փաստական հանգամանքները կամ ակտի հասցեատիրոջ կարգավիճակը փոփոխվել են հօգուտ այն անձի, որը վարույթը վերսկսելու հարցով դիմում է ներկայացրել.

բ) առկա են նոր ապացույցներ, որոնք կարող են հանգեցնել վարույթը վերսկսելու հարցով դիմած անձի համար ավելի բարենպաստ որոշման ընդունման.

գ) ի հայտ են եկել տվյալ վարչական ակտի համար էական նշանակություն ունեցող այնպիսի նոր հանգամանքներ, որոնք հայտնի չեն եղել եւ չէին կարող հայտնի լինել վարույթը վերսկսելու հարցով դիմած անձանց, կամ թեեւ հայտնի են եղել նրանց, սակայն այդ անձանցից անկախ հանգամանքներով չեն ներկայացվել վարչական ակտն ընդունող վարչական մարմնին.

դ) առկա են օրենքով նախատեսված այլ հիմքեր։

Սույն մասով նախատեսված դեպքերում վարչական վարույթը վերսկսվում է, որի ընթացքում կիրառվում են վարչական վարույթի իրականացման սույն օրենքով նախատեսված ընդհանուր կանոնները։

2. Դիմումը պետք է տրվի 3 ամսվա ընթացքում այն օրից, երբ վարույթը վերսկսելու հարցով դիմած անձն իմացել է վարչական վարույթը վերսկսելու հիմք հանդիսացող սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված որեւէ հանգամանքի (հանգամանքների) մասին։

3. Դիմումի հիման վրա որոշում է ընդունում այն վարչական մարմինը, որն ընդունել է փոփոխման, անվավեր կամ ուժը կորցրած ճանաչելու ենթակա վարչական ակտը, կամ օրենքով այդ ակտը վարչական վարույթի վերսկսման միջոցով անվավեր կամ ուժը կորցրած ճանաչելու իրավասություն ունեցող համապատասխան վերադաս կամ այլ իրավասու վարչական մարմինը։

Հոդված 52. Վարչական ակտի ընդունմանը մի քանի վարչական մարմինների մասնակցելը

1. Եթե վարչական ակտի ընդունման համար անհրաժեշտ է նաեւ այլ վարչական մարմինների թույլտվությունը կամ համաձայնությունը, ապա դրանք հայցելու եւ ստանալու համար անհրաժեշտ գործողությունները, ներառյալ՝ լրացուցիչ փաստաթղթեր հավաքելը, իրականացնում է վարչական վարույթ հարուցած վարչական մարմինը:

2. Վարչական մարմնի՝ սույն հոդվածի առաջին մասում նախատեսված կարգով ստացած թույլտվությունները եւ համաձայնությունները առանձին բողոքարկման ենթակա չեն. դրանք կարող են բողոքարկվել վարչական ակտի հետ միասին:
 
 

ԲԱԺԻՆ III

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏ

ԳԼՈՒԽ 7.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏԸ, ԴՐԱ ՏԵՍԱԿՆԵՐԸ ԵՎ ՁԵՎԵՐԸ

Հոդված 53. Վարչական ակտի հասկացությունը եւ տեսակները

1. Վարչական ակտը՝ արտաքին ներգործություն ունեցող այն որոշումը, կարգադրությունը, հրամանը կամ այլ անհատական իրավական ակտն է, որը վարչական մարմինն ընդունել է հանրային իրավունքի բնագավառում կոնկրետ գործի կարգավորման նպատակով եւ ուղղված է անձանց համար իրավունքներ եւ պարտականություններ սահմանելուն, փոփոխելուն, վերացնելուն կամ ճանաչելուն:

Վարչական ակտը կարող է ուղղված լինել նաեւ անձանց որոշակի անհատական չափանիշներով առանձնացված որեւէ խմբի:

2. Սույն օրենքի իմաստով՝

ա) բարենպաստ վարչական ակտը ՝ վարչական ակտն է, որի միջոցով վարչական մարմինները անձանց տրամադրում են նոր իրավունքներ կամ նրանց համար ստեղծում են այդ անձանց իրավական կամ փաստացի դրությունը բարելավող ցանկացած այլ պայման.

բ) միջամտող վարչական ակտը՝ վարչական ակտն է, որի միջոցով վարչական մարմինները մերժում, միջամտում, ընդհուպ նաեւ սահմանափակում են անձանց իրավունքների իրականացումը, որեւէ պարտականություն են դնում նրանց վրա կամ ցանկացած այլ եղանակով վատթարացնում են նրանց իրավական կամ փաստացի դրությունը.

գ) զուգորդվող վարչական ակտը՝ վարչական ակտն է, որն իր մեջ պարունակում է անձի համար ինչպես բարենպաստ, այնպես էլ միջամտող վարչական ակտերով սահմանվող դրույթներ:

Հոդված 54. Վարչական ակտի ձեւերը

1. Վարչական ակտը, որպես կանոն, ընդունվում է գրավոր` որոշման, հրամանի, կարգադրության կամ օրենքով նախատեսված այլ ձեւով։

Դիմումի հիման վրա հարուցված վարչական վարույթի արդյունքում կարող է ընդունվել միայն գրավոր վարչական ակտ:

2. Օրենքով նախատեսված դեպքերում վարչական ակտը կարող է ընդունվել բանավոր։

Բանավոր վարչական ակտը, ակտի հասցեատիրոջ բանավոր կամ գրավոր պահանջով, ենթակա է հետագա գրավոր ձեւակերպման ինչպես օրենքով նախատեսված դեպքերում, այնպես էլ այն դեպքերում, երբ ակտի հասցեատերը ունի արդարացված շահ։

Այդ դեպքում պահպանվում են սույն օրենքով գրավոր վարչական ակտին ներկայացվող պահանջները։

3. Վարչական ակտը կարող է ընդունվել նաեւ առարկայական` լուսային, ձայնային, պատկերային, ազդանշանների կամ նշանների, ինչպես նաեւ օրենքով նախատեսված այլ ձեւերով։

Հոդված 55. Գրավոր վարչական ակտին ներկայացվող պահանջները

1. Գրավոր վարչական ակտին ներկայացվում են հետեւյալ պահանջները՝

ա) վարչական ակտն իր բովանդակությամբ պետք է համապատասխանի դրա ընդունման համար օրենքով սահմանված պահանջներին, նշում պարունակի այն բոլոր էական փաստական եւ իրավաբանական հանգամանքների վերաբերյալ, որոնք վարչական մարմնին հիմք են տվել համապատասխան որոշում ընդունել.

բ) վարչական ակտը պետք է կազմված լինի սահմանված ձեւի եւ նմուշի թղթի վրա:

2. Վարչական ակտը, որպես կանոն, պետք է տեղեկություններ պարունակի նաեւ այն ծախսերի եւ դրանք կրողների վերաբերյալ, որոնք կատարվել են ակտի ընդունման կապակցությամբ։ Ծախսերը վերադարձնելու հետ կապված ակտ ընդունելու դեպքում պետք է նշվեն վերադարձման ենթակա գումարը եւ վերադարձման կարգն ու պայմանները։

3. Վարչական ակտը կարող է ունենալ ներդիրներ, հավելվածներ կամ այլ լրացուցիչ փաստաթղթեր, որոնց գործողությունը չի կարող գերազանցել վարչական ակտի գործողության ժամկետը։ Ներդիրները, հավելվածները եւ այլ լրացուցիչ փաստաթղթերը ինքնուրույն վարչական ակտեր չեն համարվում, հանդիսանում են վարչական ակտի բաղկացուցիչ մասը եւ գործում են այնքանով, որքանով գործում է բուն վարչական ակտը։

4. Վարչական ակտը պետք է պարունակի հետեւյալ հիմնական տեղեկությունները՝

ա) վարույթն իրականացրած վարչական մարմնի լրիվ անվանումը.

բ) վարչական ակտի հասցեատիրոջ անունը եւ ազգանունը, իրավաբանական անձի դեպքում` դրա լրիվ անվանումը.

գ) ակտի լրիվ անվանումը, դրա ընդունման տարին, ամիսը եւ ամսաթիվը, համարը.

դ) ակտով լուծվող հարցի նկարագրությունը (նկարագրական մաս).

ե) ակտի ընդունման հիմնավորումը (պատճառաբանական մաս).

զ) ընդունված որոշման շարադրանքը (եզրափակիչ մաս).

է) ակտի գործողության ժամկետը, եթե ակտը ընդունվում է որոշակի ժամկետով.

ը) ակտի բողոքարկման ժամկետը եւ մարմինը, ներառյալ` դատարանը, որին կարող է այդ ակտը բողոքարկվել.

թ) ակտն ընդունող վարչական մարմնի պաշտոնատար անձի պաշտոնը, անունը եւ ազգանունը, նրա ստորագրությունը.

ժ) ակտն ընդունած վարչական մարմնի պաշտոնական կնիքը։

5.Միանման հարց կարգավորող վարչական ակտը կարող է ունենալ միասնական նմուշի ձեւ (ձեւաթուղթ)։

Հոդված 56. Վարչական ակտի որոշակիությունը

1. Վարչական ակտը պետք է ձեւակերպվի հստակ եւ հասկանալի լեզվով:

2. Վարչական ակտի բովանդակությունը պետք է շարադրվի այնպես, որպեսզի դրա հասցեատիրոջ համար ակնառու լինի, թե իրեն ինչ իրավունք է տրամադրվում, իր որ իրավունքն է սահմանափակվում, իրեն ինչ իրավունքից են զրկում կամ իր վրա ինչ պարտականություն է դրվում:

Հոդված 57. Վարչական ակտի հիմնավորումը

1. Գրավոր կամ գրավոր հաստատված վարչական ակտը պետք է պարունակի հիմնավորում, որի մեջ պետք է նշվեն համապատասխան որոշում ընդունելու բոլոր էական փաստական եւ իրավական հիմքերը։

Վարչական մարմնի հայեցողական լիազորությունների իրականացման արդյունքում ընդունված վարչական ակտի հիմնավորումից պետք է պարզ լինեն այն նկատառումները, որոնց հիման վրա վարչական մարմինը ընտրել է տվյալ լուծումը։

2. Հիմնավորում չի պահանջվում, եթե՝

ա) վարչական մարմինը բավարարում է որեւէ դիմում եւ վարչական ակտը չի շոշափում երրորդ անձանց իրավունքները.

բ) ակտի հասցեատիրոջը կամ այն անձին, որի շահերը վարչական ակտը շոշափում է, արդեն հայտնի է վարչական մարմնի դիրքորոշումը փաստական կամ իրավական հետեւանքների վերաբերյալ, կամ այդ դիրքորոշումն ակնհայտորեն բխում է ակտի տեքստից.

գ) վարչական մարմինը նույնանման վարչական ակտեր է հրապարակում մեծ քանակությամբ կամ վարչական ակտերը հրատարակում է տեխնիկական միջոցների օգտագործմամբ, եւ յուրաքանչյուր առանձին դեպքում հիմնավորելու անհրաժեշտություն չկա։

3. Արգելվում է վարչական մարմնի կողմից ընդունված վարչական ակտերի հիմնավորումը այն փաստարկներով, որոնք չեն մտնում այդ մարմնի իրավասության մեջ։

ԳԼՈՒԽ 8.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏ ԸՆԴՈՒՆԵԼԸ, ԱՅԴ ՄԱՍԻՆ ԻՐԱԶԵԿԵԼԸ ԵՎ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏԻ ՈՒԺԻ ՄԵՋ ՄՏՆԵԼԸ

Հոդված 58. Վարչական ակտ ընդունելը

1. Գրավոր վարչական ակտն ընդունված է համարվում այդ ակտը վարչական մարմնի իրավասու պաշտոնատար անձի կողմից ստորագրելու օրվանից։

2. Բանավոր եւ առարկայական վարչական ակտն ընդունված է համարվում այդ ակտը հրապարակելու պահից։

Հոդված 59. Վարչական ակտի ընդունման մասին իրազեկելը (վարչական ակտը հանձնելը եւ հրապարակելը)

1. Վարչական ակտի ընդունման մասին վարչական մարմինը վարույթի մասնակիցներին իրազեկում է սույն հոդվածով նախատեսված հանձնման կամ հրապարակման եղանակով:

2. Գրավոր վարչական ակտը՝ դրա ընդունումից հետո եռօրյա ժամկետում, պետք է հանձնվի վարույթի մասնակիցներին։ Դա կարող է իրականացվել պատվիրված փոստով, այդ թվում` ստանալու մասին ծանուցումով, ստորագրությամբ հասցեատիրոջն առձեռն հանձնելու, ինչպես նաեւ` օրենքով սահմանված այլ եղանակներով:

Որպես կանոն, գրավոր վարչական ակտի հանձնումը պետք է կատարվի ստորագրությամբ ակտն առձեռն վարույթի մասնակիցներին հանձնելու միջոցով։

Հանձնման սույն մասով նախատեսված մյուս միջոցները կիրառվում են այն դեպքում, երբ որեւէ հիմնավոր պատճառով ստորագրությամբ առձեռն հանձնելու հնարավորություն չկա, այդ թվում` եթե հասցեատերն ինքը խնդրել է օգտագործել հանձնման այլ միջոցները։

Գրավոր վարչական ակտը հասցեատիրոջը հանձնելիս վարչական մարմինը պարտավոր է դրա հետ միասին հանձնել նաեւ այդ ակտի բաղկացուցիչ մաս հանդիսացող փաստաթղթերը։

Նշված փաստաթղթերը վարչական ակտի հետ միաժամանակ չհանձնելը կամ ուշ հանձնելը չի կարող ազդել վարչական ակտի գործողության վրա եւ այդ պատճառով ակտի իրավաչափությունը վիճարկելու հիմք հանդիսանալ։

3. Գրավոր վարչական ակտում, ինչպես նաեւ դրա բաղկացուցիչ մաս կազմող փաստաթղթերում օրենքով սահմանված կարգով փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու դեպքում, այդ փոփոխությունները եւ լրացումները կատարած վարչական մարմինը պարտավոր է դրանք սույն հոդվածով սահմանված կարգով հանձնել վարչական ակտի հասցեատիրոջը։

4. Գրավոր վարչական ակտի հասցեատիրոջ խնդրանքով, վարչական ակտն ընդունած վարչական մարմինը նրան կարող է տրամադրել նաեւ վարչական ակտի օտար լեզվով թարգմանված պատճենը, որը պետք է հաստատված լինի համապատասխան վարչական մարմնի պաշտոնական կնիքով։

Իրավաբանական ուժ ունի միայն վարչական ակտի վարչական վարույթի իրականացման լեզվով ընդունված տեքստը։ Օտար լեզվով թարգմանված պատճենը չի կարող հիմք հանդիսանալ այդ ակտի իմաստը կամ բովանդակությունը մեկնաբանելու կամ պարզաբանելու համար, իսկ վեճ առաջանալու կամ բողոք ներկայացնելու դեպքում, հիմք է ընդունվում վարչական ակտի հայերեն լեզվով ընդունված տեքստը։

5. Վարչական ակտի հրապարակումը կատարվում է վարչական մարմնի կամ այլ պաշտոնական տեղեկագրում հրատարակելով կամ զանգվածային լրատվության այլ միջոցներով հրապարակելով:

Գրավոր վարչական ակտը ենթակա է պարտադիր հրապարակման, եթե վարչական մարմնին հայտնի չեն այդ ակտով ուղղակիորեն շոշափվող անձանց վերաբերյալ տեղեկությունները, ինչպես նաեւ օրենքով նախատեսված այլ դեպքերում:

Գրավոր վարչական ակտը կարող է հրապարակվել նաեւ վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ, եթե ակտի հրապարակումը վարչական մարմինը համարում է առավել նպատակահարմար` պետության եւ հանրության շահերի, ինչպես նաեւ անձանց իրավունքների արդյունավետ պահպանման անհրաժեշտությունից ելնելով։

Մամուլում կամ տեղեկատվության տարածման այլ միջոցներում հրապարակվում է գրավոր վարչական ակտի եզրափակիչ մասը։ Նման եղանակով հրապարակման մեջ պետք է նշվի, թե որտեղ կարելի է ամբողջությամբ ծանոթանալ վարչական ակտին, այդ թվում` դրա հիմնավորմանը։

6. Բանավոր վարչական ակտը հրապարակվում է՝ բանավոր ձեւով այն դրա հասցեատիրոջը (հասցեատերերին) հայտարարելու միջոցով։ Բանավոր վարչական ակտը կարող է հրապարակվել դրա հասցեատիրոջ համար հասկանալի որեւէ օտար լեզվով:

7. Առարկայական վարչական ակտը հրապարակվում է օրենքով նախատեսված որեւէ առարկայական տեսքով դրա հասցեատիրոջը (հասցեատերերին) անմիջականորեն կամ անհապաղ տեսանելի, ընկալելի կամ որեւէ այլ ձեւով հասանելի դարձնելու միջոցով։

Հոդված 60. Վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելը

1. Գրավոր վարչական ակտն ուժի մեջ է մտնում այդ ակտի ընդունման մասին` սույն օրենքի 59-րդ հոդվածով սահմանված կարգով իրազեկելուն հաջորդող օրվանից, եթե օրենքով կամ այդ ակտով այլ բան նախատեսված չէ։

2. Եթե վարչական ակտը պարունակում է այնպիսի դրույթներ, որոնք ակտի որեւէ մասով ուժի մեջ մտնելը կապում են որոշակի պայմանների կամ հանգամանքների առաջացման հետ, ապա այդ մասով վարչական ակտն ուժի մեջ է մտնում համապատասխան պայմանի կամ հանգամանքի առաջացման պահից (պայմանով ակտ)։

3. Բանավոր եւ առարկայական վարչական ակտերն ուժի մեջ են մտնում այդ ակտերը հրապարակելու պահից։

Հոդված 61. Վարչական ակտի գործողության ժամկետը

1. Գրավոր վարչական ակտը կարող է գործել անորոշ կամ որոշակի ժամկետով։

Անորոշ ժամկետով գրավոր վարչական ակտը գործում է այնքան ժամանակ, քանի դեռ այն չի փոխարինվել մեկ այլ վարչական ակտով կամ սույն օրենքով սահմանված կարգով անվավեր կամ ուժը կորցրած չի ճանաչվել կամ օրենքով նախատեսված որեւէ այլ հիմքով նրա գործողությունը չի դադարեցվել։

Որոշակի ժամկետով ընդունված գրավոր վարչական ակտը գործում է մինչեւ տվյալ ակտով նախատեսված ժամկետի լրանալը։ Մինչեւ որոշակի ժամկետով ընդունված վարչական ակտի ժամկետի լրանալը կամ ժամկետի լրանալուց հետո` 15 օրվա ընթացքում, այդ վարչական ակտի ժամկետը կարող է այլ վարչական ակտով երկարաձգվել նոր ժամկետով կամ անորոշ ժամկետով։

2. Օրենքով նախատեսված դեպքերում վարչական ակտը կարող է գործողության ժամկետի վերաբերյալ որեւէ նշում չպարունակել, եթե ակտով կարգավորվող հարցի լուծումը կապված է որոշակի մեկ կամ մի քանի այնպիսի գործողությունների կատարման կամ իրադարձության վրա հասնելու հետ, որոնց կատարման ավարտի կամ վրա հասնելու պահով էլ որոշվում է այդ ակտի գործողության ժամկետը (պայմանով ակտ)։

Այդ ակտով նախատեսված պայմանի կատարման պահով ավարտվում է դրա գործողության ժամկետը։

3. Ուժի մեջ մտնելու պահից բանավոր վարչական ակտը գործում է մինչեւ այն պահը, երբ այդ ակտն ընդունած վարչական մարմինը ավարտում է դրա հետ կապված` օրենքով նախատեսված գործողությունների կատարումը կամ ակտի հասցեատիրոջը օրենքով նախատեսված որեւէ եղանակով հայտարարում է ակտի գործողության դադարեցման մասին։

4. Առարկայական վարչական ակտը գործում է մինչեւ այն պահը, երբ օրենքով նախատեսված տեսանելի, լսելի կամ որեւէ այլ ձեւով հասանելի եղանակով ակտի հասցեատիրոջը հայտնի է դարձվում այդ ակտի գործողության դադարեցման մասին։
 

ԳԼՈՒԽ 9.

ԱՌՈՉԻՆՉ ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏ, ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏՆ ԱՆՎԱՎԵՐ ԿԱՄ ՈՒԺԸ ԿՈՐՑՐԱԾ ՃԱՆԱՉԵԼՈՒ ՀԻՄՔԵՐԸ, ԿԱՐԳԸ ԵՎ ՀԵՏԵՎԱՆՔՆԵՐԸ

Հոդված 62. Վարչական ակտը առ ոչինչ համարելու հիմքերը

1. Առոչինչ է այն վարչական ակտը, որում առկա են, մասնավորապես՝ հետեւյալ ակնառու կոպիտ սխալները՝

ա) ակտից հստակ չի երեւում կամ միանշանակ պարզ չէ, թե որ վարչական մարմնի կողմից է այն ընդունվել.

բ) ակտն ընդունվել է ոչ իրավասու վարչական մարմնի կողմից.

գ) ակտից պարզ չէ, թե այն որոշակիորեն ում է հասցեագրված կամ հայտնի չէ, թե ինչ հարց է կարգավորում.

դ) ակտով դրա հասցեատիրոջ վրա դրվում է ակնհայտ ոչ իրավաչափ պարտականություն կամ նրան տրամադրվում է ակնհայտ ոչ իրավաչափ իրավունք։

2. Առոչինչ վարչական ակտն ընդունման պահից իրավաբանական ուժ չունի եւ ենթակա չէ կատարման կամ կիրառման։

3. Առոչինչ վարչական ակտը չկատարելը չի կարող առաջացնել որեւէ պատասխանատվություն այն անձանց համար, ում հասցեագրված է։

Առոչինչ վարչական ակտի կատարումը կամ կիրառումը առաջացնում է օրենքով սահմանված պատասխանատվություն։

4. Վարչական մարմինը, որն ընդունել է առ ոչինչ վարչական ակտը, պարտավոր է իր նախաձեռնությամբ կամ արդարացված շահ ունեցող ցանկացած անձի դիմումի հիման վրա անհապաղ հաստատել այդ ակտի առոչինչ լինելը։

Հոդված 63. Ոչ իրավաչափ վարչական ակտն անվավեր ճանաչելը

1. Անվավեր է առոչինչ չհանդիսացող այն ոչ իրավաչափ վարչական ակտը, որն ընդունվել է՝

ա) օրենքի խախտումով, այդ թվում` օրենքի սխալ կիրառման կամ սխալ մեկնաբանման հետեւանքով.

բ) կեղծ փաստաթղթերի կամ տեղեկությունների հիման վրա, կամ եթե ներկայացված փաստաթղթերից հետեւում է, որ ըստ էության պետք է ընդունվեր այլ որոշում։

2. Սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված ոչ իրավաչափ վարչական ակտը կարող է անվավեր ճանաչվել այդ ակտն ընդունող վարչական մարմնի կամ նրա վերադաս մարմնի կողմից, ինչպես նաեւ դատական կարգով։

3. Ոչ իրավաչափ վարչական ակտը չի կարող անվավեր ճանաչվել, եթե ակտի հասցեատերն իրավունք ունի վստահելու վարչական ակտի գոյությանը եւ վերջինիս գործողության մեջ գտնվելը չի կարող վնաս պատճառել որեւէ անձի իրավունքներին, Հայաստանի Հանրապետությանը կամ որեւէ համայնքի։

Վարչական ակտի հասցեատերը վարչական ակտի գոյությանը վստահելու իրավունք ունի այն դեպքերում, երբ վարչական ակտի հիման վրա ստացածը արդեն իսկ օգտագործվել կամ տնօրինվել է նրա կողմից, ինչպես նաեւ երբ դրա հետ վերադարձնելը վնաս կպատճառի վարչական ակտի հասցեատիրոջը։

4. Վարչական ակտի հասցեատերը վարչական ակտի գոյությանը վստահելու իրավունք չունի այն դեպքերում, եթե նա՝

ա) համապատասխան վարչական ակտի ընդունմանը հասել է կաշառքի, սպառնալիքի կամ վարչական մարմնի պաշտոնատար անձին դիտավորյալ մոլորության մեջ գցելու միջոցով.

բ) համապատասխան վարչական ակտի ընդունմանը հասել է կեղծ կամ ոչ լրիվ փաստաթղթեր ներկայացնելու միջոցով.

գ) նախապես իմացել է վարչական ակտի ոչ իրավաչափ լինելու մասին կամ այդ մասին պարտավոր էր իմանալ՝ իր համար մատչելի տեղեկությունների հիման վրա։

5. Որպես կանոն, վարչական ակտն անվավեր է ճանաչվում ամբողջությամբ։

Վարչական ակտը մի մասով անվավեր կարող է ճանաչվել միայն այն դեպքում, երբ անվավեր չճանաչված մասը կարող է ուժի մեջ մնալ առանց անվավեր ճանաչված մասի։

Եթե վարչական ակտն անվավեր է ճանաչվել մի մասով, ապա սույն հոդվածի կանոնները կիրառվում են միայն նրա անվավեր ճանաչված մասի նկատմամբ։

Հոդված 64. Ոչ իրավաչափ վարչական ակտն անվավեր ճանաչելու հետեւանքները

1. Ոչ իրավաչափ վարչական ակտը իրավաբանական ուժը կորցնում է ինչպես դրա անվավեր ճանաչելու մասին որոշում ընդունելու, այնպես էլ վարչական ակտի ընդունման պահից՝ սույն մասի երկրորդ պարբերությամբ եւ սույն հոդվածի երկրորդ մասով նախատեսված բացառություններով։

Սույն օրենքի 63-րդ հոդվածի չորրորդ մասով նախատեսված դեպքերում ոչ իրավաչափ վարչական ակտն անվավեր է ճանաչվում այդ ակտն ընդունելու պահից, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ։

Անվավեր ճանաչված ոչ իրավաչափ վարչական ակտը չի հանգեցնում իրավաբանական հետեւանքների։ Սակայն, եթե մինչեւ ոչ իրավաչափ վարչական ակտի անվավեր ճանաչելը դրա կատարման կամ կիրառման հետեւանքով որեւէ անձի կամ Հայաստանի Հանրապետությանը կամ որեւէ համայնքի վնաս է պատճառվել, ապա այն ենթակա է հատուցման սույն օրենքի VII բաժնի դրույթներին համապատասխան։

2. Բարենպաստ ոչ իրավաչափ վարչական ակտը, որի հիման վրա ծագում են միաժամանակյա կամ ընթացիկ գույքային պարտականություններ, կամ որն այդպիսի պարտականությունների համար նախադրյալ է համարվում, կարող է ուժը կորցնել միայն դրա անվավեր ճանաչելու պահից, եթե այդ ակտով օգուտ ստացողը` վարչական ակտի նկատմամբ վստահության իրավունքի ուժով, արդեն ձեռք է բերել տրամադրված օգուտները կամ տնօրինել է գույքը, որի հետեւանքով դրանք չեն կարող վերադարձվել կամ վերադարձվելու դեպքում կարող է էական վնաս պատճառվել օգուտ ստացողին։ Այս դեպքում կիրառվում են Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքի անհիմն հարստացման վերաբերյալ դրույթները։

Հատուցման ենթակա օգուտի չափը պետք է սահմանվի այն վարչական մարմնի կողմից, որն անվավեր է ճանաչել ոչ իրավաչափ վարչական ակտը։

Ընդ որում, օգուտ ստացողը չի կարող հղում կատարել վստահության իրավունքի վրա, եթե վարչական մարմինը բավարար ապացույցներ ունի առ այն, որ օգուտ ստացող անձը համապատասխան վարչական ակտի ընդունմանը հասել է սույն օրենքի 63-րդ հոդվածի չորրորդ մասով նախատեսված խախտումների միջոցով։

3. Այն դեպքում, երբ ոչ իրավաչափ վարչական ակտը անվավեր է ճանաչվել միայն մի մասով, ապա սույն հոդվածով նախատեսված հետեւանքները տարածվում են վարչական ակտի անվավեր ճանաչված մասի նկատմամբ։

Հոդված 65. Ոչ իրավաչափ վարչական ակտն անվավեր ճանաչելու ժամկետը

Ոչ իրավաչափ վարչական ակտը կարող է անվավեր ճանաչվել 6 ամսվա ընթացքում այն օրվանից, երբ իրավասու վարչական մարմինն իմացել է այն փաստերի մասին, որոնք վարչական ակտն անվավեր ճանաչելու հիմք կարող էին հանդիսանալ:

Հոդված 66. Իրավաչափ վարչական ակտի ուժը կորցնելը

1. Իրավաչափ է այն վարչական ակտը, որն ընդունվել է օրենքի պահանջներին համապատասխան։

2. Միջամտող իրավաչափ վարչական ակտը կարող է ուժը կորցնել բոլոր դեպքերում, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ պետք է նորից ընդունվի միեւնույն բովանդակությամբ նոր վարչական ակտ, կամ եթե այդ ակտի ուժը կորցրած ճանաչելն արգելվում է օրենքով նախատեսված այլ պատճառներով։

3. Բարենպաստ իրավաչափ վարչական ակտը կարող է ուժը կորցնել միայն այն դեպքում, եթե՝

ա) օրենքի փոփոխության պատճառով վերանում է տվյալ վարչական ակտի անհրաժեշտությունը կամ դադարում է այդ ակտի գործողությունը.

բ) ուժը կորցրած ճանաչելը թույլատրվում է օրենքով կամ դա պայմանավորված է իրավաչափ վարչական ակտում այդպիսի վերապահումով.

գ) վարչական ակտի հետ կապված է օրենքով նախատեսված որեւէ պարտականություն, որը պետք է կատարեր այդ ակտի հասցեատերը, սակայն չի կատարել կամ պատշաճ չի կատարել.

դ) ակտի ընդունումից հետո՝ փաստական հանգամանքների փոփոխության հետեւանքով, վարչական մարմինը իրավունք կունենար չընդունել տվյալ վարչական ակտը եւ եթե վարչական ակտի ուժը չկորցնելու դեպքում կարող է խախտվել գերակայող հանրային շահը.

ե) նորմատիվ իրավական ակտի փոփոխության հետեւանքով վարչական մարմինն իրավունք կունենար չընդունել տվյալ վարչական ակտը, քանի դեռ այդ վարչական ակտի հասցեատերը չի օգտվել վարչական ակտով տրամադրված օգուտներից, կամ նրա նկատմամբ դեռեւս չեն կատարվել այն գործողությունները, որոնք վարչական ակտով երաշխավորված են եղել եւ, եթե վարչական ակտի ուժը չկորցնելու դեպքում կարող է խախտվել գերակայող հանրային շահը.

զ) անհրաժեշտ է վերացնել այլ անձանց կյանքի, առողջության կամ սեփականության, ինչպես նաեւ պետության անվտանգության կամ առանձնապես կարեւոր հանրային շահերի պաշտպանության համար ծանր հետեւանքները կամ խուսափել դրանց առաջացումից։

Հոդված 67. Վարչական ակտը վերանայելը վերադասության կարգով

Վարչական մարմնի կողմից ընդունված վարչական ակտի վերաբերյալ բողոքի բացակայության դեպքում, այդպիսի ակտ ընդունած վարչական մարմնի վերադաս վարչական մարմինը (պաշտոնատար անձը), վերահսկողության կարգով եւ իր նախաձեռնությամբ, իրավունք ունի վերանայել ստորադաս վարչական մարմնի ընդունած վարչական ակտը` իրավաչափության ստուգման նպատակով։

Հոդված 68. Փաստաթղթերը եւ իրերը հետ վերադարձնելը

1. Այն փաստաթղթերը եւ իրերը, որոնք տրվել են անվավեր, ուժը կորցրած ճանաչված վարչական ակտի հիման վրա, դրանք տիրապետող անձանց կողմից ենթակա են հետ վերադարձման, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ։

Եթե սույն հոդվածի համաձայն փաստաթղթերը չեն վերադարձվում, ապա ակտն ընդունած վարչական մարմինը իրավունք ունի պաշտոնական հրապարակման միջոցով հայտարարել, որ տվյալ վարչական ակտը այլեւս չի գործում։

2. Փաստաթղթերը վերադարձնելիս, դրանց տիրապետողի ցանկությամբ, վարչական մարմինը նրան պարտավոր է տալ այդ փաստաթղթի պատճենը` դրա վրա համապատասխան նշում կատարելով եւ իր կնիքով հաստատելով։
 

ԲԱԺԻՆ IV

ԲՈՂՈՔԱՐԿՄԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹ

ԳԼՈՒԽ 10.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԲՈՂՈՔ ԲԵՐԵԼՈՒ ՀԻՄՔԵՐԸ ԵՎ ԿԱՐԳԸ

Հոդված 69. Բողոքարկման իրավունքը

Անձինք իրենց իրավունքները պաշտպանելու նպատակով իրավունք ունեն բողոքարկելու վարչական ակտերը, վարչական մարմնի գործողությունը կամ անգործությունը (այսուհետ՝ ակտ):

Հոդված 70. Բողոքարկման կարգը

1. Ակտը կարող է բողոքարկվել վարչական կամ դատական կարգով։

2. Վարչական կարգով բողոք կարող է ներկայացվել՝

ա) ակտն ընդունած վարչական մարմնին.

բ) ակտն ընդունած վարչական մարմնի վերադաս վարչական մարմնին:

Եթե ակտը բողոքարկվել է ակտն ընդունած վարչական մարմնին եւ (կամ) բողոքարկվող ակտն ընդունած վարչական մարմնի վերադաս վարչական մարմնին, ապա բողոքը ենթակա է քննարկման բողոքարկվող ակտն ընդունած վարչական մարմնի վերադաս վարչական մարմնում: Այդ դեպքում բողոքարկվող ակտն ընդունած վարչական մարմնում բողոքի առնչությամբ հարուցված վարույթը ենթակա է կարճման:

3. Եթե ակտը բողոքարկվել է վարչական եւ դատական կարգով միաժամանակ, ապա բողոքը ենթակա է դատական քննության։ Այդ դեպքում վարչական մարմնում սկսված վարույթը կարճվում է։

Հոդված 71. Բողոքարկման ժամկետները

1. Վարչական բողոքը կարող է բերվել՝

ա) վարչական ակտն ուժի մեջ մտնելու օրվանից 6 ամսվա ընթացքում.

բ) վարչական մարմնի կողմից գործողություն կատարելու օրվանից մեկ ամսվա ընթացքում.

գ) վարչական մարմնի կողմից անգործություն ցուցաբերելու օրվանից 3 ամսվա ընթացքում.

դ) գրավոր վարչական ակտում դրա բողոքարկման ժամկետը նշված չլինելու դեպքում՝ վարչական ակտի ուժի մեջ մտնելու օրվանից մեկ տարվա ընթացքում։

2. Սույն հոդվածի առաջին մասում նշված ժամկետները բաց թողնելուց հետո ակտը դառնում է անբողոքարկելի։ Բողոքարկման ժամկետը հարգելի պատճառով բաց թողնելու դեպքում, այն կարող է վերականգնվել։

Բողոքարկման ժամկետի բաց թողնելը հարգելի համարելու հանգամանք կարող է հանդիսանալ վարույթի մասնակցից անկախ պատճառներով բողոքարկման ժամկետը բաց թողնելը։

Բողոքարկման ժամկետը բաց թողնելու պատճառի (պատճառների) վերացումից հետո վարույթի մասնակիցը կարող է բողոք ներկայացնել 15 օրվա ընթացքում՝ նշելով ժամկետը բաց թողնելու պատճառը (պատճառները)։ Վարչական մարմինը, որի վարույթում է գտնվում վարչական բողոքը, վերականգնում է բաց թողնված ժամկետը եւ բողոքն ըստ էության քննում եւ լուծում է, եթե բողոքով կամ բողոքի քննության ընթացքում հիմնավորվում է բողոք բերողից անկախ պատճառներով (նրա մեղքի բացակայությամբ) բողոքարկման ժամկետը բաց թողնելու հանգամանքը։

Բողոքարկման ժամկետը լրանալուց մեկ տարի անցնելուց հետո վարույթի մասնակիցը կորցնում է բողոքարկման ժամկետը հարգելի պատճառներով բաց թողնելու հիմնավորումով բողոք բերելու իրավունքը, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ բողոք բերելու ժամկետի բաց թողնելը կապված է անհաղթահարելի ուժի առաջացրած հետեւանքների հետ։

Հոդված 72. Բողոքին ներկայացվող պահանջները

Բողոքը պետք է պարունակի հետեւյալ տեղեկությունները՝

ա) վարչական մարմնի անվանումը, որին ներկայացվում է բողոքը.

բ) բողոք բերող ֆիզիկական անձի անունը եւ ազգանունը, նրա հասցեն, իսկ իրավաբանական անձի դեպքում՝ իրավաբանական անձի անվանումը, գտնվելու վայրը, նրա անունից բողոք բերող անձի անունը եւ ազգանունը, պաշտոնը.

գ) բողոքարկման առարկան.

դ) բողոք բերողի պահանջը.

ե) բողոքին կից ներկայացվող փաստաթղթերի ցանկը.

զ) բողոք բերելու տարին, ամիսը եւ ամսաթիվը.

է) բողոք բերող անձի ստորագրությունը, իրավաբանական անձի դեպքում՝ նրա անունից բողոք բերող անձի ստորագրությունը եւ իրավաբանական անձի կնիքը:

Հոդված 73. Բողոքի վերաբերյալ վարչական մարմնի որոշումը

1. Բողոքի հիման վրա իրականացվող վարչական վարույթը հարուցվում է բողոքը վարչական մարմնում մուտքագրելու օրը։

2. Բողոքն ընդունելիս, վարչական մարմինը պարտավոր է ստուգել բողոքի համապատասխանությունը սույն օրենքի 70-րդ հոդվածի պահանջներին եւ պարզել՝ արդյոք բողոքը բերվել է սույն օրենքի 71-րդ հոդվածով սահմանված ժամկետում:

3. Բողոքի վերաբերյալ որոշում կայացնելիս, բողոքը թողնվում է առանց քննության, եթե այն ներկայացված է սույն օրենքով սահմանված ժամկետը լրանալուց հետո, եւ ժամկետը բաց թողնելը՝ սույն օրենքի 71-րդ հոդվածի երկրորդ մասով սահմանված կարգով, հարգելի չի ճանաչվել։ Մնացած դեպքերում կիրառվում են դիմումների վերաբերյալ վարչական մարմնի որոշումների համար սահմանված ընդհանուր կանոնները:

4. Վերադաս վարչական մարմինը պարտավոր է վարույթ հարուցելուց հետո անհապաղ ստորադաս վարչական մարմնից պահանջել վարչական վարույթի վերաբերյալ գործը (նյութերը)։ Ստորադաս վարչական մարմինը պարտավոր է այդ պահանջն ստանալուց հետո` 5-օրյա ժամկետում վարչական գործը (նյութերը) ներկայացնել վերադաս վարչական մարմնին:

Հոդված 74. Վարչական բողոք բերելու իրավական հետեւանքները

1. Վարչական բողոք բերելը կասեցնում է բողոքարկվող վարչական ակտի կատարումը, բացառությամբ`

ա) օրենքով նախատեսված դեպքերի, երբ վարչական ակտը ենթակա է անհապաղ կատարման.

բ) երբ անհապաղ կատարումը անհրաժեշտ է հանրային շահերից ելնելով:

Սույն մասի ա) կետով նախատեսված դեպքում վարչական ակտի անհապաղ կատարման պահանջը (շահը) պետք է գրավոր հիմնավորվի: Հիմնավորում չի պահանջվում, եթե վարչական ակտի կատարումը կասեցնելու հետեւանքով կարող է անմիջականորեն վտանգվել անձանց կյանքը, առողջությունը կամ սեփականությունը, եւ այդ վտանգը կանխելու համար վարչական մարմինը հարկադրված կլինի ձեռնարկել արտակարգ միջոցներ, ինչպես նաեւ երբ վտանգն արդեն իսկ առաջացել է։

Սույն մասի »բ« կետով նախատեսված դեպքում՝ վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ կամ պատասխանողի դիմումի հիման վրա, վարչական ակտի կատարումը կարող է չկասեցվել:

2. Վարչական մարմինը կարող է պատճառաբանված որոշում ընդունել վարչական ակտի գործողությունը չկասեցնելու վերաբերյալ, եթե բողոքը բերվել է սոսկ վարչական ակտի կատարումը կասեցնելու նպատակով:

ԳԼՈՒԽ 11.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԲՈՂՈՔԸ ՔՆՆԱՐԿԵԼԸ ԵՎ ԼՈՒԾԵԼԸ

Հոդված 75. Վարչական բողոքի քննարկման կարգը եւ սահմանները

1.Վարչական բողոքի քննարկումը իրականացվում է սույն օրենքի II բաժնով սահմանված դրույթներին համապատասխան, եթե սույն բաժնով այլ բան նախատեսված չէ:

2.Վարչական բողոքը քննարկվում է բողոքարկված վարչական ակտի իրավաչափության, իսկ հայեցողական լիազորության իրականացման դեպքում՝ նաեւ նպատակահարմարության տեսանկյունից:

3.Վարչական բողոքը քննարկելիս վարչական մարմինն առաջնորդվում է ինչպես գործում առկա, այնպես էլ լրացուցիչ ներկայացվող ապացույցներով:

Հոդված 76. Վարչական բողոքի վերաբերյալ ըստ էության որոշում ընդունելը

Վարչական բողոքը քննարկելով, վարչական մարմինն իրավասու է՝

ա) բավարարել բողոքն ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն եւ ընդունել նոր վարչական ակտ կամ հանձնարարել ստորադաս վարչական մարմնին՝ ընդունելու նոր վարչական ակտ.

բ) մերժել բողոքը՝ վարչական ակտը թողնելով անփոփոխ.

գ) մերժել բողոքը կամ գործողությունը ճանաչել ոչ իրավաչափ եւ վերացնել դրա հետեւանքները.

դ) մերժել բողոքը կամ պարտադրել կատարելու հայցվող գործողությունը:

Հոդված 77. Վարչական ակտի բեկանման հիմքերը

1.Վարչական ակտի բեկանման հիմքեր են՝

ա) սույն օրենքի 63-րդ 64-րդ եւ 67-րդ հոդվածներով սահմանված հիմքերը.

բ) վարչական վարույթը դրա իրավունքը չունեցող պաշտոնատար անձի կողմից իրականացված լինելը, ներառյալ՝ երբ դա իրականացվել է կոլեգիալ մարմնի կողմից, որի կազմի մեջ եղել է վարույթին մասնակցելու իրավունք չունեցող պաշտոնատար անձը.

գ) վարչական ակտը վարույթն իրականացրած պաշտոնատար անձի (անձանց) կողմից ստորագրված չլինելը կամ դրա իրավունքը չունեցող անձի (անձանց) կողմից ստորագրված լինելը:

2. Ընթացակարգային նորմերը խախտելը վարչական ակտի բեկանման հիմք կարող են հանդիսանալ միայն այն դեպքում, եթե այդ խախտումները հանգեցրել են կամ կարող էին հանգեցնել այլ որոշման ընդունմանը։

3. Վարչական ակտը կարող է բեկանվել մասնակիորեն, եթե վարչական ակտում առկա են սույն հոդվածի առաջին մասում նշված հիմքերը եւ դրանք բեկանելուց հետո չբեկանված մասը կարող է ինքնուրույն գործել:

ԲԱԺԻՆ V

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏԻ ՀԱՐԿԱԴԻՐ ԿԱՏԱՐՄԱՆ ՎԱՐՈՒՅԹ

ԳԼՈՒԽ 12.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԱԿՏԻ ՀԱՐԿԱԴԻՐ ԿԱՏԱՐՈՒՄԸ

Հոդված 78. Վարչական հարկադրանքը

1. Վարչական ակտը, որն ուղղված է որեւէ գործողություն կատարելուն կամ որեւէ գործողության կատարումից ձեռնպահ մնալուն, կարող է հարկադրաբար ի կատար ածվել սույն հոդվածի երկրորդ մասով նախատեսված հարկադրանքի միջոցների կիրառմամբ:

2. Հարկադրանքի միջոցներն են՝

ա) գործողությունը այլ անձի կողմից կատարելը (փոխարինող գործողություն).

բ) տուգանքը.

գ) անմիջական հարկադրանքը:

3. Հարկադրանքի միջոցը պետք է համաչափ լինի դրա նպատակին: Հարկադրանքի միջոցը պետք է ընտրվի այնպես, որպեսզի պարտավոր անձի եւ հանրության վնասները հասցվեն նվազագույնի:

Հոդված 79. Պարտավոր անձը

Պարտավորված անձը՝ որոշակի գործողություն կատարելու կամ որեւէ գործողություն կատարելուց ձեռնպահ մնալու վերաբերյալ ընդունված վարչական ակտի հասցեատերն է:

Հոդված 80. Կատարողական մարմինը

1. Վարչական ակտի հարկադիր կատարումն իրականացվում է այդ ակտն ընդունած վարչական մարմնը, բացառությամբ օրենքով նախատեսված դեպքերի:

2. Վարչական ակտն ընդունած մարմինը ի կատար է ածում նաեւ բողոքների վերաբերյալ վերադաս վարչական մարմնի կողմից ընդունված վարչական ակտերը:

Հոդված 81. Փոխարինող գործողությունը

Այն դեպքում, երբ որեւէ գործողություն կատարելու վերաբերյալ վարչական ակտով նախատեսված պարտականությունը պարտավոր անձի կողմից չի կատարվում, բայց դրա կատարումը հնարավոր է մեկ այլ անձի կողմից, ապա կատարողական մարմինը կարող է վերջինիս հանձնարարել կատարելու այդ գործողությունը՝ պարտավոր անձի հաշվին:

Պարտավոր անձի հաշվին կատարողական մարմինն ինքը կարող է կատարել այդ գործողությունը, եթե դա հնարավոր է, եւ եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ։

Հոդված 82. Տուգանքը

1. Այն դեպքում, երբ գործողությունը չի կարող կատարվել նաեւ մեկ այլ անձի կողմից, ապա պարտավոր անձի նկատմամբ կարող է նշանակվել տուգանք:

2. Տուգանք կարող է նշանակվել նաեւ այն դեպքում, երբ պարտավոր անձը ձեռնպահ չի մնում որեւէ գործողություն կատարելուց, որի վերաբերյալ համապատասխան վարչական ակտ է ընդունվել:

3. Սույն հոդվածով նախատեսված դեպքերում տուգանք կարող է նշանակվել նվազագույն աշխատավարձի հիսնապատիկից մինչեւ հինգհարյուրապատիկի չափով:

4. Տուգանքը կարող է նշանակվել միայն դատարանի վճռով՝ վարչական մարմնի պահանջի հիման վրա։

Հոդված 83. Անմիջական հարկադրանքը

Եթե փոխարինող գործողությունը կամ տուգանքը չեն կարող հասնել իրենց նպատակին կամ օբյեկտիվ հանգամանքների բերումով չեն կարող կիրառվել, օրենքով համապատասխան լիազորություն ունեցող վարչական մարմինը կարող է անմիջականորեն հարկադրել կատարելու համապատասխան գործողությունը կամ արգելել կատարելու որոշակի գործողություն։

Հոդված 84. Հարկադրանքի միջոցներ կիրառելու մասին նախազգուշացնելը

1. Հարկադրանքի միջոցների կիրառման մասին պարտավոր անձը պետք է նախազգուշացվի: Նախազգուշացման մեջ պետք է սահմանվի համապատասխան պարտականությունը կատարելու ժամկետը, որի ընթացքում պարտավոր անձին կարող է հնարավորություն տրվել, որպեսզի նա այն կատարի իր համար ընդունելի եւ օրենքով չարգելված եղանակներով:

2. Փոխարինող գործողության կատարման առիթով նախազգուշացման մեջ պետք է նշվի ծախսերի նախահաշիվը, որը խոչընդոտ չի կարող հանդիսանալ հետագա պահանջներ ներկայացնելու համար՝ այն դեպքում, եթե փոխարինող գործողության կատարումն առաջացնի ավելի մեծ ծախսեր:

3. Տուգանք կիրառելու նախազգուշացման մեջ պետք է նշվի տուգանքի որոշակի չափը։

4. Նախազգուշացումը կարող է կրկնվել այնքան ժամանակ, քանի դեռ պարտականությունը չի կատարվել կամ կատարողական մարմինը չի դիմել անմիջական հարկադրանքի միջոցի կիրառմանը: Այդ ընթացքում նախազգուշացումը կարող է փոփոխություններ կրել։

5. Նախազգուշացումը պետք է կազմվի գրավոր եւ վարչական ակտերի հանձնման համար սույն օրենքով սահմանված կարգով հանձնվի պարտավոր անձին։

Հոդված 85. Հարկադրանքի միջոցներ նշանակելը

Հարկադրանքի միջոցները նշանակվում են այդ միջոցների կիրառման մասին նախազգուշացմամբ սահմանված ժամկետում պարտավոր անձի կողմից համապատասխան պարտականությունը չկատարվելու դեպքում։

Հոդված 86. Հարկադրանքի միջոցներ կիրառելը

1. Նշանակված հարկադրանքի միջոցը կիրառվում է դրա նշանակմանը համապատասխան:

2. Եթե պարտավոր անձը փոխարինող գործողության կամ անմիջական հարկադրանքի կիրառման ժամանակ դիմադրություն է ցույց տալիս, ապա այն կարող է հաղթահարվել ուժի կիրառմամբ՝ օրենքով սահմանված կարգով:

Այդ դեպքում, կատարողական մարմնի պահանջով, համապատասխան մարմինները պարտավոր են օգնություն ցույց տալ՝ դիմադրությունը հաղթահարելու համար:

3. Կատարողական վարույթն ավարտվում է, երբ կատարումը հասնում է իր նպատակին:
 

ԳԼՈՒԽ 13.

ԴՐԱՄԱԿԱՆ ՊԱՀԱՆՋՆԵՐԸ ԿԱՏԱՐԵԼԸ

Հոդված 87. Հանրային իրավական դրամական պահանջներ

Հանրային իրավական դրամական պահանջները, օրենքով սահմանված կարգով, վարչական ակտերի հիման վրա Հայաստանի Հանրապետության պետական կամ համայնքային բյուջե պարտադիր կարգով դրամական գումարներ վճարելու պահանջներն են (այսուհետ` դրամական պահանջներ ):

Հոդված 88. Դրամական պահանջների կատարման կարգը

Դրամական պահանջները ենթակա են կատարման դատական ակտերի հիման վրա՝ դատական ակտերի հարկադիր կատարման մասին օրենքով սահմանված կարգով։

Հոդված 89. Պարտականությունը կրող անձը

Դրամական պահանջներով նախատեսվող գումարների վճարման համար պարտականությունը կրում է այն անձը, ով պարտավոր է այդ գումարը վճարել՝

ա) իր համար կամ իր կողմից թույլ տրված խախտումների համար.

բ) մեկ այլ անձի փոխարեն։

ԲԱԺԻՆ VI

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԾԱԽՍԵՐ

ԳԼՈՒԽ 14.

ՎԱՐՉԱԿԱՆ ԾԱԽՍԵՐԻ ՏԵՍԱԿՆԵՐԸ

Հոդված 90. Վարչական ծախսերը

Վարչական ծախսերն են՝ վարչական վարույթում գործի քննարկման համար օրենքով սահմանված դեպքերում եւ կարգով վճարվող պետական կամ տեղական տուրքը, ինչպես նաեւ սույն գլխով սահմանված այլ ծախսերը:

Հոդված 91. Վարչական վարույթի վերաբերյալ գործերով տուրք վճարելը

1. Դիմողը, ինչպես նաեւ օրենքով նախատեսված դեպքերում՝ երրորդ անձինք, վարչական վարույթի վերաբերյալ գործի քննարկման համար պարտավոր են օրենքով սահմանված չափով եւ կարգով մուծել պետական կամ տեղական տուրք:

2. Վարչական վարույթի ընթացքում պետական եւ տեղական տուրքի վճարման, դրա վերադարձման կարգը, չափը, տուրքի վճարումից ազատելու, վճարումը հետաձգելու կամ տարաժամկետելու եւ դրա չափը նվազեցնելու հարցերը կարգավորվում են օրենքով:

Հոդված 92. Վարչական վարույթում կատարվող այլ ծախսերը

1. Վարչական վարույթի ընթացքում կատարվող այլ ծախսերը նրանք են, որոնք կապված են՝

ա) վարչական ակտը կամ այլ փաստաթղթերը դրանց հասցեատերերին հանձնելու, ինչպես նաեւ վկաների, փորձագետների եւ թարգմանիչների հրավիրման.

բ) հրապարակային հայտարարություններ անելու, վարչական ակտը հրապարակելու.

գ) վարչական ակտի կամ վարույթի հետ առնչություն ունեցող այլ փաստաթղթերի լրացուցիչ օրինակներ, դրանց պատճեններ, լուսապատճեններ եւ քաղվածքներ կատարելու.

դ) վարույթին մասնակցություն ապահովելու կամ վարույթի հետ կապված այլ նպատակով հեռագրեր եւ միջքաղաքային հեռախոսազանգեր ուղարկելու եւ հղելու.

ե) գործուղումների առնչությամբ առաջացող ճանապարհածախսը հոգալու.

զ) այլ վարչական մարմիններին կամ այլ անձանց՝ նրանց կողմից ցույց տրված օգնության կամ ծառայությունների համար վճարումներ կատարելու.

է) իրերի տեղափոխման կամ պահպանման.

ը) վարչական մարմնի կողմից կատարողական վարույթ իրականացնելու.

թ) վարչական վարույթի ընթացքում փորձագետներին եւ թարգմանիչներին վարձատրություն տալու հետ։

2.Սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված ծախսերը կատարում է վարչական վարույթն իրականացնող մարմինը, իսկ փորձագետ կամ թարգմանիչ հրավիրելու հետ կապված ծախսերը հատուցվում են սույն օրենքի 93-րդ հոդվածով նախատեսված կարգով։

Վարչական գործի նյութերից պատճեններ, լուսապատճեններ, քաղվածքներ կատարելու հետ կապված ծախսերը կրում է դրանց նկատմամբ պահանջ ներկայացրած անձը։ Այդ դեպքում ծախսերի չափը չպետք է գերազանցի պատճենահանման, լուսապատճենահանման կամ քաղվածք կատարելու համար վարչական մարմնի կատարած փաստացի ծախսերի չափից։

Հոդված 93. Վարչական վարույթի ընթացքում վկաներին, փորձագետներին եւ թարգմանիչներին վճարվող գումարները

1. Վարչական վարույթի ընթացքում իրենց կատարած աշխատանքների համար փորձագետները եւ թարգմանիչները վարձատրվում են այն դեպքերում, եթե այդ աշխատանքները չեն մտնում տվյալ վարչական մարմնում նրանց ծառայողական կամ աշխատանքային պարտականությունների մեջ:

2. Վկաներին, փորձագետներին եւ թարգմանիչներին վճարումներ տրվում են Հայաստանի Հանրապետության բյուջեից կամ համապատասխան համայնքի բյուջեից՝ կապված այն հանգամանքից, թե որ վարչական մարմինն է հրավիրել այդ անձանց (պետական, թե տեղական ինքնակառավարման մարմինը):

Եթե փորձագետին կամ թարգմանչին հրավիրել է վարչական վարույթի որեւէ մասնակից, ապա համապատասխան ծախսերը կրում է այդ մասնակիցը։

3. Սույն հոդվածով նախատեսված անձանց համապատասխան վճարումները կատարվում են Հայաստանի Հանրապետության կառավարության սահմանած կարգով եւ չափով, իսկ վարչական վարույթի մասնակիցներից որեւէ մեկի կողմից հրավիրված լինելու դեպքում՝ հրավիրողի եւ հրավիրվածի միջեւ ձեռք բերված պայմանավորվածությամբ սահմանված կարգով եւ չափով:

Հոդված 94. Փոխօգնության ծախսերը

Փոխօգնություն ցուցաբերելու հետ կապված ծախսերը կրում է փոխօգնությունը ցուցաբերող վարչական մարմինը:

ԲԱԺԻՆ VII

ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆԸ ՎԱՐՉԱՐԱՐՈՒԹՅԱՄԲ ՊԱՏՃԱՌՎԱԾ ՎՆԱՍԻ ՀԱՄԱՐ

ԳԼՈՒԽ 15.

ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆ ԿՐՈՂԸ, ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅԱՆ ՀԻՄՔԵՐԸ ԵՎ ԿԱՐԳԸ: ՎՆԱՍԸ ՀԱՏՈՒՑԵԼԸ

Հոդված 95. Պատասխանատվություն կրողը եւ պատասխանատվության հիմքերը

1. Վարչական մարմինների կողմից իրականացվող վարչարարության հետեւանքով անձանց պատճառված վնասը ենթակա է հատուցման՝ սույն բաժնի դրույթներին համապատասխան։

2. Ոչ իրավաչափ վարչարարության, իսկ սույն բաժնով նախատեսված դեպքերում՝ նաեւ իրավաչափ վարչարարության հետեւանքով անձանց պատճառված վնասի համար պատասխանատվությունը կրում է՝

ա) Հայաստանի Հանրապետությունը՝ սույն օրենքի 3-րդ հոդվածի առաջին մասի ա) եւ բ) կետերում նշված վարչական մարմինների դեպքում.

բ) համապատասխան համայնքը՝ սույն օրենքի 3-րդ հոդվածի առաջին մասի գ) կետում նշված վարչական մարմինների դեպքում:

3. Սույն հոդվածի երկրորդ մասի ա) կետով նախատեսված դեպքում վնասի հատուցումը կատարվում է Հայաստանի Հանրապետության պետական բյուջեի, իսկ բ) կետով նախատեսված դեպքում՝ համապատասխան համայնքային բյուջեի միջոցների հաշվին:

4. Սույն օրենքի 106-108-րդ հոդվածներով եւ 109-րդ հոդվածի առաջին մասով նախատեսված դեպքերում բաց թողնված օգուտը ենթակա չէ հատուցման:

Հոդված 96. Վնասի հատուցման նախապայմանը

Վնասի հատուցում չի իրականացվում, քանի դեռ վարչական մարմնի իրավական ակտը, գործողությունը կամ անգործությունը, որով անձին վնաս է հասցվել, սահմանված կարգով ոչ իրավաչափ չի ճանաչվել, բացառությամբ սույն օրենքի 109-րդ հոդվածով նախատեսված դեպքերի:

Հոդված 97. Վնասի հատուցման եղանակները

Վնասի հատուցումը իրականացվում է վարչարարությամբ առաջացած հետեւանքները վերացնելու կամ դրամական միջոցներով հատուցելու եղանակներով:

Հոդված 98. Հետեւանքները վերացնելը

1. Եթե վնասը կայանում է որեւէ փաստացի դրության՝ ի վնաս անձի, փոփոխության մեջ, ապա պատասխանատվություն կրողը պարտավոր է վերացնել դրա առաջացրած հետեւանքները՝ նախկին դրության, իսկ եթե դա անհնար կամ անարդյունավետ է՝ դրան համարժեք այլ դրության վերականգնման միջոցով:

Նշված կանոնը կիրառվում է նաեւ այն դեպքերում, երբ պատասխանատվություն կրողի վարչարարության հետեւանքով առաջացած դրությունը, օրենքի կամ այլ իրավական ակտի ընդունման կամ փոփոխման ուժով, ոչ իրավաչափ է դառնում հետագայում, եւ այդ դրության հետեւանքները կարող են վերագրվել տվյալ պատասխանատվություն կրողին եւ ենթակա չեն վերացման այլ կարգով:

2. Հետեւանքները վերացնելը բացառվում է, եթե փաստացի կամ իրավական հիմքերով հնարավոր չէ նախկին դրության վերականգնումը, ինչպես նաեւ այն դեպքում, երբ գույություն ունեցող դրությունը համապատասխանում է անձի համար անվիճարկելի դարձած վարչական ակտին:

3. Եթե անձը մեղք ունի ոչ իրավաչափ դրության առաջացման մեջ, ապա նա հետեւանքների վերացում կարող է պահանջել, միայն այն դեպքում, եթե ցանկանում է եւ ի վիճակի է կրել հետեւանքների վերացման` իր մեղքով առաջացած ծախսերի մասնաբաժինը:

Այն դեպքում, երբ անձի մեղքով առաջացած ծախսերը գերազանցում են պատասխանատվություն կրողի մեղքով առաջացած ծախսերի չափը, ապա հետեւանքների վերացման պահանջ չի կարող ներկայացվել, իսկ անձը կարող է հատուցում պահանջել` սույն օրենքի 99-րդ հոդվածի երկրորդ մասի դրույթներին համապատասխան:

Հոդված 99. Վնասի հատուցումը դրամական միջոցներով

1. Պատասխանատվություն կրողը վնասը հատուցում է դրամական միջոցներով, եթե հետեւանքների վերացումը հնարավոր կամ բավարար չէ կամ հետեւանքների վերացման համար անհրաժեշտ են ավելի մեծ ծախսեր, քան պատճառված գույքային վնասը:

2.Վնասի հատուցում պահանջող անձը կրում է վնասի հետեւանքների վերացման ծախսերն այն չափով, որ չափով որ դրանք առաջացել են իր մեղքով:

Եթե անձն ի վիճակի չէ կրել այդ ծախսերը, ապա նա պարտավոր է վնասի հատուցման պահանջը սահմանափակել այն ծախսերի չափով, որոնք առաջացել են պատասխանատվություն կրողի մեղքով:

Հոդված 100. Վնասի հատուցման պահանջ ներկայացնելը

1. Վնասի հատուցման պահանջը պետք է ներկայացվի այն վարչական մարմին, որի վարչարարության հետեւանքով պատճառվել է այն:

2. Վնասի հատուցման պահանջը ներկայացվում է դիմումի միջոցով, որի նկատմամբ կիրառվում են սույն օրենքի 31-րդ հոդվածի կանոնները:

Հոդված 101. Պահանջ ներկայացնելու ժամկետը

Վնասի հատուցման պահանջը կարող է ներկայացվել այն պահից հետո` 3 տարվա ընթացքում, երբ անձը իմացել է կամ պարտավոր էր իմանալ իրեն պատճառված վնասի մասին, բայց ոչ ուշ, քան այն գործողության կատարման կամ անգործություն թույլ տալու կամ իրավական ակտն ուժի մեջ մտնելու պահից 10 տարին լրանալը, որով նրան վնաս է պատճառվել:

Հոդված 102. Պահանջը քննարկելը եւ լուծելը

1. Վարչական մարմնում վնասի հատուցման պահանջը քննարկվում եւ լուծվում է սույն օրենքով դիմումի քննարկման համար սահմանված ընդհանուր կանոններին համապատասխան:

2. Վարչական մարմնի կողմից հատուցման պահանջը ամբողջությամբ կամ մասնակիորեն մերժելու կամ դիմումը չքննարկելու դեպքում, վնաս կրած անձը կարող է բողոքարկել այն՝ վարչական ակտը, վարչական մարմնի գործողությունը կամ անգործությունը բողոքարկելու համար` սույն օրենքով սահմանված ընդհանուր կարգով:

Հոդված 103. Համապարտ պատասխանատվությունը

Եթե վնասը պատճառվել է մեկից ավելի պատասխանատվություն կրողների կողմից, ապա վնաս կրած անձի առջեւ նրանք կրում են համապարտ պատասխանատվություն:

Հոդված 104. Ոչ գույքային վնասի հատուցման հիմքերը եւ կարգը

1. Ոչ իրավաչափ վարչարարությամբ ֆիզիկական անձի ազատությունը սահմանափակելու, նրա անձեռնմեխելիությունը, բնակարանի անձեռնմխելիությունը, անձնական կամ ընտանեկան կյանքի անձեռնմխելիությունը խախտելու, նրա պատիվը, բարի համբավը կամ արժանապատվությունը արատավորելու միջոցով ոչ գույքային վնաս պատճառելու դեպքերում, այդ անձն իրավունք ունի պահանջել դրամական միջոցներով հատուցում կամ առաջացած հետեւանքների վերացում` ոչ իրավաչափ վարչարարությամբ պատճառված ոչ գույքային վնասին համարժեք չափով:

2. Եթե սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված դեպքերում ոչ գույքային վնաս է պատճառվել ֆիզիկական անձի առողջությանը, ապա նա կարող է պահանջել դրամական միջոցներով հատուցում: Հատուցման ծավալը որոշվում է Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքի 1078-րդ հոդվածի առաջին եւ երկրորդ մասերին համապատասխան:

3. Ֆիզիկական անձի մասնագիտական աշխատունակության լրիվ կամ մասնակի կորստի դեպքում հատուցման ենթակա գումարի չափը որոշվում է հետեւյալ կերպ՝

ա) մասնագիտական աշխատունակության լրիվ կորստի դեպքում ֆիզիկական անձին վճարվում է հատուցում` հիմնական աշխատանքի վայրում նրա վերջին մեկ տարվա աշխատավարձի առնվազն 70 տոկոսի չափով` մինչեւ տվյալ մասնագիտության համար սահմանված առավելագույն տարիքի հասնելը, իսկ եթե այն սահմանված չէ` մինչեւ այն տարիքի հասնելը, որի դեպքում սովորաբար նրա հետ կարող են դադարեցվել տվյալ մասնագիտությամբ աշխատանքային իրավահարաբերությունները.

բ) մասնագիտական աշխատունակության մասնակի կորստի դեպքում ֆիզիկական անձին վճարվում է հատուցում` հիմնական աշխատանքի վայրում նրա վերջին մեկ տարվա աշխատավարձի ոչ ավելի, քան 70 տոկոսի չափով` մասնագիտական աշխատունակության կորստի աստիճանին համապատասխան, մինչեւ անձի սույն մասի ա) կետում նշված տարիքի հասնելը:

Այն դեպքում, երբ անձի մասնագիտական աշխատունակությունը վերականգնվում է, նրան վճարվող հատուցումը նվազեցվում է` մասնագիտական աշխատունակության վերականգնման աստիճանին համապատասխան:

4. Մասնագիտական աշխատունակության բացակայության դեպքում հատուցման ենթակա գումարի չափը որոշվում է հետեւյալ կերպ՝

ա) ընդհանուր աշխատունակության լրիվ կորստի դեպքում, եթե անձը աշխատել է` վերջին աշխատանքի վայրում նրա տարեկան աշխատավարձի առնվազն 85 տոկոսի չափով` մինչեւ անձի կենսաթոշակային տարիքի հասնելը.

բ) ընդհանուր աշխատունակության մասնակի կորստի դեպքում, եթե անձը աշխատել է` ընդհանուր աշխատունակության կորստի աստիճանին համապատասխան` վերջին աշխատանքի վայրում նրա տարեկան աշխատավարձի ոչ ավելի, քան 85 տոկոսի չափով` մինչեւ անձի կենսաթոշակային տարիքի հասնելը.

գ) ընդհանուր աշխատունակության լրիվ կորստի դեպքում, եթե անձը չի աշխատել` նվազագույն աշխատավարձի հազարապատիկի չափով.

դ) ընդհանուր աշխատունակության մասնակի կորստի դեպքում եթե անձը չի աշխատել` ընդհանուր աշխատունակության կորստի աստիճանին համապատասխան` նվազագույն աշխատավարձի ոչ ավելի, քան հինգհարյուրապատիկի չափով։

Ընդհանուր աշխատունակության վերականգնման դեպքում կիրառվում են սույն հոդվածի երրորդ մասի չորրորդ պարբերության կանոնները:

5. Մասնագիտական կամ ընդհանուր աշխատունակության լրիվ վերականգման դեպքում հատուցման ենթակա գումարի վճարումը դադարեցվում է:

6. Անհատ ձեռնարկատիրոջ եւ իրավաբանական անձի գործարար համբավը արատավորելու հետեւանքով նրանց պատճառված գույքային վնասը, ներառյալ՝ բաց թողնված օգուտը, ենթակա է հատուցման սույն օրենքի 98-րդ եւ 99-րդ հոդվածներին համապատասխան:

Միաժամանակ անհատ ձեռնարկատերը կամ իրավաբանական անձը կարող են դիմել իրենց գործարար համբավի պաշտպանությամբ՝ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքի 19-րդ հոդվածի առաջին, երկրորդ, երրորդ, հինգերորդ եւ վեցերորդ մասերի կանոններին համապատասխան:

7. Սույն հոդվածով նախատեսված վնասի հատուցման պահանջը չի կարող մերժվել զուտ այն հիմքով, որ պատասխանատվություն կրողից բացի այդպիսի վնաս կրած անձին ապահովագրական գումար կամ ապրուստի, կամ այլ միջոց պետք է տրմադրվի նաեւ այլ անձի կամ մարմնի կամ կազմակերպության կողմից։

Հոդված 105. Ոչ գույքային վնասը դրամական միջոցներով հատուցելու ձեւերը

1. Սույն օրենքի 104-րդ հոդվածով նախատեսված այն դեպքերում, երբ անձին պատճառված ոչ գույքային վնասը կարող է հատուցվել դրամական միջոցներով, դրանց վճարումը կարող է կատարվել ամենամսյա վճարումների կամ միանվագ վճարման միջոցով:

2. Ամենամսյա վճարումները ենթակա են վճարման յուրաքանչյուր ամիս: Ամենամսյա վճարումների չափը որոշվում է հատուցման ենթակա ընդհանուր գումարը վճարման ժամանակահատվածի ամիսների թվի վրա բաժանելու միջոցով:

Ամենամսյա վճարումները ենթակա են վճարման նաեւ այն ամսվա համար, երբ անձը մահացել է:

3. Ամենամսյա վճարումների փոխարեն վնաս կրած անձը կարող է պահանջել վնասի հատուցում՝ հատուցման ենթակա վնասի ընդհանուր գումարի միանվագ վճարման ձեւով, եթե առկա է հիմնավոր պատճառ:

Հոդված 106. Վնասի հատուցումը անձի մահվան դեպքում

1. Ոչ իրավաչափ վարչարարության հետեւանքով անձի մահվան դեպքում նրա առաջին, իսկ վերջիններիս բացակայության դեպքում՝ երկրորդ կարգի ժառանգներին վճարվում է միանվագ հատուցում՝ նվազագույն աշխատավարձի հազարապատիկից ոչ պակաս չափով:

2. Եթե ֆիզիկական անձի մահը առաջացնում է կերակրողին կորցնելու հետեւանքներ, ապա այդ հիմքով վնասի հատուցում ստանալու իրավունք ունեցող անձանց շրջանակը որոշվում է Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքի 1081-րդ հոդվածին համապատասխան՝ մինչեւ երեխաների չափահաս դառնալը, իսկ եթե մինչ այդ նրանք ընդունվել եւ սովորում են միջնակարգ մասնագիտական կամ բարձրագույն ուսումնական հաստատությունում՝ մինչեւ համապատասխան հաստատությունում նրանց ուսումնառության ավարտը:

Եթե սույն մասին համապատասխան վնասի հատուցում ստանալու իրավունք ունեցող անձը մինչեւ 22 տարեկան դառնալը ընդունվել է միջնակարգ մասնագիտական կամ բարձրագույն ուսումնական հաստատություն, ապա վնասի հատուցումը վերսկսվում է համապատասխան ուսումնական հաստատություն ընդունվելու օրվանից՝ դրական գնահատականներով եզրափակված յուրաքանչյուր ուսումնական տարվա համար, եւ ավարտվում է համապատասխան հաստատությունն ավարտելուն պես:

Սույն մասով նախատեսված անձանց վճարվում է ամենամսյա հատուցում` մահացածի՝ մահվանից առաջ վերջին մեկ տարվա միջին ամսական աշխատավարձի 70 տոկոսի չափով:

3. Անձի մահվան դեպքում նրա հուղարկավորության ծախսերը կատարած անձին (անձանց) վճարվում է նվազագույն աշխատավարձի հինգհարյուրապատիկի չափով:

4. Սույն հոդվածով նախատեսված հատուցման գումարները կարող են նվազեցվել, եթե անձի մահվան պատճառ են դարձել մասամբ նաեւ նրա ոչ իրավաչափ գործողությունները, բայց վճարման ենթակա գումարի կեսը չգերազանցող չափով: Ընդ որում, մահացածի գործողությունների ոչ իրավաչափ լինելու ապացուցման պարտականությունը կրում է այն վարչական մարմինը, որի վարչարարության հետեւանքով անձը մահացել է։

Հոդված 107. Հատուցումը ոչ գույքային այլ վնասի դեպքում

Եթե այն անձը, որին ոչ գույքային վնաս է պատճառվել, օրենքի ուժով պարտականություններ է կրել այլ անձանց հանդեպ, եւ նրան ոչ գույքային վնաս պատճառելու հետեւանքով անուղղակի վնաս է պատճառվել նաեւ այդ անձանց, ապա այդ վնասը ենթակա է հատուցման սույն օրենքի 98-րդ եւ 99-րդ հոդվածներով սահմանված եղանակներով՝ անուղղակի վնասի իրական չափով, եթե օրենքով այլ չափ սահմանված չէ:

Հոդված 108. Հետադարձ պահանջներ ներկայացնելը

1.Հայաստանի Հանրապետությունը կամ համայնքը, որոնք հատուցել են պատճառված վնասը, իրավունք ունեն հետադարձ պահանջներ ներկայացնել վարչական մարմնի այն պաշտոնատար անձին, որի գործողությունները կամ անգործությունը հանգեցրել են ոչ իրավաչափ վարչարարության եւ որի հետեւանքով վնաս է պատճառվել անձին:

2. Հետադարձ պահանջներ ներկայացնելու հիմք է պաշտոնատար անձի գործողություններում կամ անգործությունում դիտավորության կամ անփութության առկայությունը:
 

ԳԼՈՒԽ 16.

ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅԱՆ ՀԱՏՈՒԿ ԿԱՆՈՆՆԵՐ

Հոդված 109. Պատասխանատվությունն իրավաչափ վարչարարությամբ պատճառված վնասի համար

1. Իրավաչափ վարչարարության հետեւանքով պատճառված վնասը ենթակա է հատուցման միայն Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությամբ եւ օրենքներով սահմանված դեպքերում, ինչպես նաեւ այն դեպքերում, երբ անձը, սույն օրենքի 63-րդ հոդվածի երրորդ մասի նորմի ուժով, վստահության իրավունք ունի:

Իրավունքի այլ սուբյեկտներից հատուցում ստանալու հնարավորության դեպքում, սույն օրենքի 95-րդ հոդվածի երկրորդ մասով նախատեսված պատասխանատվություն կրողներից հատուցում չի կարող պահանջվել:

2. Եթե ուժը կորցրել է բարենպաստ իրավաչափ վարչական ակտը, որի հետեւանքով դրա հասցեատիրոջը կամ երրորդ անձին վնաս է պատճառվել, ապա վերջինիս դիմումի հիման վրա վնասը ենթակա է հատուցման այնքանով, որքանով այդ անձը՝ վստահելով վարչական ակտի գոյությանը, դրա ընդունման կամ կատարման հետեւանքով վնաս է կրել։

Հոդված 110. Ոչ իրավաչափ վարչական ակտ ընդունելու հետեւանքով պատճառված վնասը հատուցելը

1. Եթե ընդունվել է ոչ իրավաչափ վարչական ակտ, որն առ ոչինչ է կամ անվավեր է ճանաչվել, ապա շահագրգիռ անձի դիմումի հիման վրա, վարչական մարմինը պարտավոր է նրան հատուցել այն գույքային վնասը, որն այդ անձը կրել է ոչ իրավաչափ վարչական ակտի գոյությանը վստահելու հետեւանքով, բացառությամբ սույն օրենքի 63-րդ հոդվածի չորրորդ մասով նախատեսված դեպքերի։

Հատուցման չափը սահմանվում է վարչական մարմնի կողմից: Վնասի հատուցման չափը պետք է համարժեք լինի այն օգուտի չափին, որը շահագրգիռ անձը կարող էր ստանալ վարչական ակտի կատարման դեպքում։

2. Հատուցման մասին պահանջը կարող է ներկայացվել երեք տարվա ընթացքում` վարչական մարմնի կողմից վարչական ակտն անվավեր ճանաչելու կամ վարչական ակտի առոչինչ լինելը հաստատելու մասին վարչական վարույթի մասնակիցներին սույն օրենքով սահմանված կարգով իրազեկելու օրվանից սկսած։

Հոդված 111. Պատասխանատվությունն անհիմն հարստացման դեպքում

1. Հանրային իրավահարաբերություններում առանց իրավական հիմքի վարչական մարմնի տիրապետման տակ անցած գույքը պետք է հետ վերադարձվի, եթե օրենքով այլ բան նախատեսված չէ:

2. Հանրային իրավահարաբերություններում անհիմն հարստացման նկատմամբ կիրառվում են Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական օրենսգրքի համապատասխան կանոնները, եթե դրանց կիրառումը չի հակասում սույն օրենքին:

3. Հանրային իրավահարաբերություններում անհիմն հարստացման դեպքերում, սույն հոդվածի առաջին մասում նշված պահանջի հետ միասին, անձն իրավունք ունի պահանջել նաեւ անհիմն տիրապետման տակ գտնված գույքի օգտագործման ժամանակահատվածում ստացված ամբողջ եկամուտը (գումարը), ինչպես նաեւ այդ եկամտի (գումարի) 6 տոկոսը՝ յուրաքանչյուր տարվա համար։

4. Հանրային իրավահարաբերություններում անհիմն հարստացման հետեւանքով պատճառված վնասի հատուցման վերաբերյալ պահանջները լուծվում են այն վարչական մարմնի կողմից, որի փաստացի տիրապետման տակ է գտնվում առանց իրավական հիմքի ձեռք բերված գույքը:

Վարչական ակտով պետք է լուծվեն նաեւ գույքը հետ վերադարձնելու եղանակի եւ հատուցման չափի հետ կապված հարցերը:

ԲԱԺԻՆ VIII

ԱՆՑՈՒՄԱՅԻՆ ԵՎ ԵԶՐԱՓԱԿԻՉ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐ

ԳԼՈՒԽ 17.

ԱՆՑՈՒՄԱՅԻՆ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐ

Հոդված 112. Անցումային դրույթներ

Սույն օրենքի ուժի մեջ մտնելուց առաջ սկսված, սակայն սույն օրենքի ուժի մեջ մտնելուց հետո դեռեւս չավարտված վարչական վարույթները իրականացվում են մինչեւ սույն օրենսգրքի ուժի մեջ մտնելը գործող օրենսդրության համաձայն, եթե դիմողը, իսկ վարչական մարմնի նախաձեռնությամբ սկսված վարչական վարույթի դեպքում՝ ընդունվելիք վարչական ակտի հասցեատերը, գրավոր չեն պահանջում, որ վարույթի չավարտված մասն իրականացվի սույն օրենքին համապատասխան։

ԳԼՈՒԽ 18.

ԵԶՐԱՓԱԿԻՉ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐ

Հոդված 113. Ուժի մեջ մտնելը

1. Սույն օրենքն ուժի մեջ է մտնում պաշտոնական հրապարակման օրվանից 9 ամիս հետո։

2. Սույն հոդվածի առաջին մասով նախատեսված ժամկետի ընթացքում, սույն օրենքի 3-րդ հոդվածի առաջին մասում նշված վարչական մարմինները պարտավոր են ապահովել վարչարարության եւ վարչական վարույթին վերաբերող դրույթներ պարունակող իրենց իրավական ակտերի համապատասխանեցումը սույն օրենքին։

3. Սույն օրենքի ուժի մեջ մտնելուց հետո »Քաղաքացիների առաջարկությունները, դիմումները եւ բողոքները քննարկելու կարգի մասին« Հայաստանի Հանրապետության օրենքը (1999 թվ. դեկտեմբերի 22, ՀՕ-24) գործում է միայն քաղաքացիների առաջարկությունների մասով։