Էկոլոգիական մշակույթ- մարդու եւ բնության ներդաշնակ փոխազդեցության զարգացման փուլ, որը բնութագրվում է մարդկության կողմից էկոլոգիական հիմնախնդիրների առաջնահերթ լուծման գիտակցությամբ ու գիտական հիմնավորվածությամբ, ինչը նպաստում է առողջ ապրելակերպին, սոցիալ-տնտեսական կայուն զարգացմանը, երկրի եւ յուրաքանչյուր անձի էկոլոգիական անվտանգությանը:
Հոդված 2. Օրենքի հոդված 4-ում՝
1) Վերնագիրը ձեւակերպել նոր խմբագրմամբ. «Պետական քաղաքականության սկզբունքները էկոլոգիական անընդմեջ կրթության եւ դաստիարակության ոլորտներում»:
2) 1-ին մասը շարադրել նոր` հետեւյալ խմբագրությամբ «Էկոլոգիական անընդմեջ կրթության եւ դաստիարակության պետական քաղաքականության հիմնական սկզբունքներն են»:
3) 1-ին մասի բ), գ), դ) եւ ե) կետերն անհրաժեշտ է շարադրել հետեւյալ խմբագրությամբ.
բ) էկոլոգիական կրթության եւ դաստիարակության պարտադիր լինելը կրթական համակարգի բոլոր մակարդակներում, դրա շարունակականությունը եւ համալիր բնույթը.
գ) էկոլոգիական կրթության եւ դաստիարակության հարցերի ընդգրկումը էկոլոգիական նպատակային եւ ճյուղային բոլոր պետական ծրագրերում.
դ) էկոլոգիական կրթության եւ դաստիարակության ուղղվածությունը շրջակա բնական միջավայրի պահպանության խնդիրների լուծման ընթացքում.
ե) պետական քաղաքականության իրականացումն էկոլոգիական կրթության եւ դաստիարակության հարցերում:
4) 1-ին մասի գ) կետում «կրթության» բառից առաջ լրացնել «էկոլոգիական» բառը՝ նկատի ունենալով «Իրավական ակտերի մասին» ՀՀ օրենքի 70-րդ հոդվածի, ինչպես նաեւ «Ազգաբնակչության էկոլոգիական կրթության եւ դաստիարակության մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 4-րդ հոդվածի պահանջները:
5) Հոդված 4-ում լրացնել նոր ժ) եւ ժա) կետեր` հետեւյալ բովանդակությամբ.
ժ) մշակույթների ու ավանդույթների բազմաձեւության ապահովումը, ազգային կոլորիտի պահպանումը` որպես էթնոէկոլոգիական համակարգ,
ժա) միասնական` բնագիտական ու մշակութաբանական փոխադարձաբար կապված արժեքների ձեւավորումը մարդու եւ բնության համար:
Հոդված 14. Սույն օրենքն ուժի մեջ է մտնում պաշտոնական հրապարակման օրվան հաջորդող տասներորդ օրը:
Հիմնավորում
««Ազգաբնակչության էկոլոգիական կրթության եւ դաստիարակության մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքում փոփոխություններ եւ լրացումներ կատարելու մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի նախագծի ընդունման անհրաժեշտության վերաբերյալ
Արդի հասարակական ու արտադրական հարաբերությունների նորացման, տնտեսական վերափոխումների ընթացքում բնական միջավայրի հետ մարդու շփման ինտենսիվությանը զուգընթաց` ընդլայնվում են այդ գործի օրենսդրական կարգավորման հնարավորությունները: Բնության նկատմամբ նոր աշխարհընկալմամբ որակական զարգացում է ապրում նաեւ էկոլոգիական գաղափարախոսությունը, որում անհնար է հաշվի չառնել բնության հանդեպ մարդու վերաբերմունքը` իբրեւ առանձնահատուկ գեղագիտական արժեք:
Ելնելով վերոհիշյալից` առաջարկվող նախագծում նոր ձեւակերպում է տրված էկոլոգիական մշակույթին(հոդված 1), որը «հայրենական եւ համաշխարհային փորձ» անորոշ հասկացությունը փոխարինում է օրվա գիտական պատկերացումներին համապատասխանող եւ փուլային զարգացման առանձնահատկությունները հաշվի առնող սահմանմամբ:
Նախագծով նաեւ առաջարկվում է լրացնել պետական քաղաքականության հիմնական սկզբունքները` ներառելով մարդու էկոլոգիայի եւ էթնոէկոլոգիայի մասին դրույթներ(հոդված 2): Էթնոէկոհամակարգի պահպանման կարեւորությունը դիտված է էական, որովհետեւ բնությունը այն հիմքն է, որի վրա ձեւավորվում եւ մեծապես կանխորոշվում է ժողովրդի դիմագիծը: Էկոլոգիական դաստիարակությունը ելնում է հայ ժողովրդի տարածաշրջանային-էկոլոգիական, ազգային, մշակութային առանձնահատկություններից եւ հոգեկերտվածքից:
Օրենքի նախագծի համար հիմք է ընդունվել ՄԱԿ-ի` շրջակա միջավայրի պահպանման ծրագիրը, ուշադրությամբ ուսումնասիրվել են հանրահայտ գիտնական Բ. Քոմմոների էկոլոգիական օրենքները, միջազգային փորձը եւ մասնագիտական գրականություն:
Օրենքի նախագծի ընդունման արդյունքում հնարավոր կլինի օրենսդրորեն առավել համապարփակ կարգավորել էկոլոգիական դաստիարակությունը եւ էկոլոգիական կրթության համար ուղենիշներ սահմանել:
