Հոդված 1. Հայաuտանի Հանրապետության 1998 թվականի հունիսի 17-ի Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիական դատավարության oրենսգրքի 125-րդ հոդվածը շարադրել  հետեւյալ խմբագրությամբ

«Հոդված 125. Արագացված դատաքննության հիմքերը

1. Դատարանն կիրառում է արագացված դատաքննություն, եթե`

1) կողմերը գրավոր համաձայնություն են ներկայացրել գործը արագացված դատաքննություն կիրառելու վերաբերյալ, կամ

2) կողմերը գրավոր տեղեկացրել են դատարանին դատաքննությանն իրենց չմասնակցելու մասին,

կամ դատարանը հանգում է այն եզրակացության, որ

3) գործի էությունից բխում է դրա անհապաղ քննության անհրաժեշտությունը.

4) գործով ապացուցման ենթական փաստերի մասին հնարավոր է եզրակացության հանգել գործում առկա ապացույցների հետազոտման եւ գնահատման հիման վրա եւ չկա իրավունքի հետ կապված վեճ,

5) հայցն ակնհայտ հիմնավոր է, կամ

6) հայցն ակնհայտ անհիմն է:

2. Արագացված դատաքննություն կիրառելու հիմքեր են, մասնավորապես, այն դեպքերը, երբ`

1) պահանջը հիմնված է անվիճելի իրավունքի վրա` նախապես գնահատված վնասով.

2) ներկայացվել է հայրությունը որոշելու հետ չկապված ալիմենտներ բռնագանձելու վերաբերյալ պահանջ.

3) ներկայացվել է աշխատանքային վեճի հետ կապված պահանջ.

4) չեն ներկայացվել պահանջը հաստատող ապացույցներ:

3. Արագացված դատաքննություն կիրառելու մասին դատարանը կայացնում է որոշում:»:

Հոդված 2. Օրենքի 126-րդ հոդվածը ուժը կորցրած ճանաչել:

Հոդված 3. Օրենքի 127-րդ հոդվածի առաջին նախադասությունը շարադրել հետեւյալ խմբագրությամբ` «Եթե գործի արագացված դատաքննության ընթացքում դատարանը գալիս է համոզման, որ վերացել են արագացված դատաքննության հիմքերը, դատարանը որոշում է կայացնում արագացված դատաքննություն չկիրառելու մասին:»:

Հոդված 4. Օրենքի 128 հոդվածը շարադրել հետեւյալ խմբագրությամբ`

«Արագացված դատաքննություն կիրառելու մասին որոշում կայացնելուց հետո դատարանը անցնում է`գործը ըստ էության լուծող դատական ակտի կայացմանը:»:

Հոդված 5. Uույն oրենքն ուժի մեջ է մտնում պաշտոնական հրապարակման oրվան հաջորդող տաuներորդ oրը: